Πόσες φορές δεν ένιωσες να σε πνίγει το δίκιο και να θες πάση θυσία να εξηγήσεις την αλήθεια; Πόσες φορές δεν έφτασες στο σημείο να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου για ψέματα που ειπώθηκαν για σένα; Πόσες φορές δεν αγανάκτησες για ανακρίβειες ή μικρές λεπτομέρειες που άλλαξαν εντελώς την ουσία αυτών που είπες ή έκανες; Πόσες φορές δεν ήξερες την αλήθεια, που άλλοι έσπευσαν να διαστρεβλώσουν προς όφελός τους;

Αρκεί μια λέξη για να αλλάξει το νόημα μιας κουβέντας. Αρκεί μια παρερμηνεία (σκόπιμη ή και όχι) του ύφους σου, για να αλλάξει εντελώς την έκβαση μια συζήτησης. Είναι απίστευτα εύκολο για τον οποιοδήποτε να μεταφράσει όπως θέλει αυτά που είπες, έκανες ή έδειξες. Είναι απίστευτα εύκολο ανάλογα με το τι θέλει να πετύχει ή τι νομίζει ότι ξέρει. Η μόνη απόλυτη αλήθεια είναι πως όλοι είμαστε κακοί στην ιστορία κάποιου…

Δεν είναι λίγες οι φορές που από “θύμα”, παρουσιάζεσαι σαν “θύτης” μέσα από διηγήσεις τρίτων. Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτό μπορεί να σε στεναχωρεί ή να σε θυμώνει, πρέπει όμως πάντα να έχουμε κατά νου πως όσοι πίστεψαν για σένα πράγματα επειδή κάποιος τους τα είπε, δεν αξίζουν ούτε το θυμό, ούτε τη στεναχώρια σου. Όποιος σε γνωρίζει και παρόλα αυτά πείστηκε, δεν σε γνώριζε και δεν σε εκτιμούσε όσο θα έπρεπε. Όποιος σε γνωρίζει και παρόλα αυτά πείστηκε, είναι αυτός που πρέπει να κοιτάξει βαθιά μέσα του, “πίστευε μόνο τα μισά απ’ όσα βλέπεις και τίποτα απ’ όσα ακούς” που έλεγε κι ο ποιητής…

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν δύο τύποι αλήθειας, η δική μας και η αντικειμενική και μερικές φορές παρότι η μία μπορεί να απέχει έτη φωτός απ’ την άλλη, διαχωρίζονται από μια πολύ λεπτή, σχεδόν αόρατη γραμμή. Όσο κι αν σε πνίγει το δίκιο κι η αλήθεια, καμιά φορά η σιωπή είναι ο μόνος δρόμος. Όπως λέει και μια ινδιάνικη παροιμία “δεν μπορείς να ξυπνήσεις κάποιον που προσποιείται ότι κοιμάται”, έτσι ακριβώς και δεν μπορείς να δείξεις την αλήθεια σε κάποιον που εμμένει στη δική του.