Δεν κρατούν όλα για πάντα. Δεν είναι όλοι προορισμένοι να ζήσουν μαζί μέχρι το τέλος. Όταν κλείνει ο κύκλος μια σχέσης, το καλύτερο είναι να έρχεται ο χωρισμός για να γλιτώνουν κι οι δυο από μια αναπόφευκτη φθορά ψυχής. Ίσως καμιά φορά, το τέλος είναι ο μόνος δρόμος. Και μετά; Μετά την συνειδητοποίηση; Μετά την αποδοχή του αναπόφευκτου; Μετά το τέλος, τι;

Φίλοι; Να μείνουμε φίλοι; Αυτή είναι η δική σου εκδοχή της συνέχειας; Αλήθεια, το μπορείς να μείνουμε φίλοι ή το λες για να ξεφύγεις από περιττές κουβέντες που μπορεί να πονέσουν; Να μείνουμε φίλοι; Αλήθεια, δυο άνθρωποι που έχουν κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι, που έχουν φιληθεί με πάθος, που έχουν μοιραστεί στιγμές, λόγια, όρκους και σιωπές, μπορούν να μείνουν φίλοι;

Δεν μπορώ να σε δω φιλικά μωρό μου! Τα μάτια σου θα μου θυμίζουν πάντα τον τρόπο που με κοιτούσες, τα χέρια σου θα μου θυμίζουν πάντα τον τρόπο που με άγγιζες, τα χείλη σου θα μου θυμίζουν πάντα τα λόγια που μου έλεγες. Δεν μπορώ να σε δω φιλικά, ένιωσα για σένα πράγματα, έκανα για σένα και με σένα σκέψεις, που δεν αρμόζουν σε φίλους.

Δεν μπορώ να σε δω φιλικά. Δεν σε θέλω για φίλο μου. Αν δεν μπορώ να σ’ έχω άνθρωπό μου, προτιμώ να μη σ’ έχω καθόλου. Προτιμώ να χαθούμε για να έχω το χώρο και το χρόνο να ξεχάσω. Να μπορέσω να κλάψω, να σκεφτώ, να ηρεμήσω και να επουλώσω τις πληγές μου.

Πώς να μείνουμε φίλοι; Δυο άνθρωποι που κοιμήθηκαν μαζί, δεν γίνονται φίλοι μωρό μου…

Της Κικής Γιοβανοπούλου