Ξύπνησα μάτια μου και άρχισα να σε ψάχνω. Στην κουζίνα είναι ακόμα το ποτήρι με τον καφέ σου, στο δωμάτιο το μαξιλάρι σου, άδειο σαν το κενό στην καρδιά μου. Κοιτάζω στο σαλόνι και βλέπω την γωνία σου χωρίς εσένα. Άραγε πού να ‘σαι; Με άφησες να ζω με την σκιά σου, σε ένα κόσμο που μοιάζει με ζούγκλα χωρίς εσένα. Νιώθω μόνη και η ανασφάλεια μου χτυπάει κόκκινο.
Τα βράδια με πιάνουν κρίσεις πανικού, μου κόβεται η ανάσα και νιώθω πως τελειώνω, αλλά πάντα έρχεσαι εσύ στην σκέψη μου και παίρνω δύναμη από την εικόνα σου. Σε ακούω να μου λες “Μπορείς! Είμαι εδώ για εσένα! Προχώρησε και εγώ μαζί σου!”… Έτσι κλεφτά το πρωί έρχεσαι στον ύπνο μου για να μου κάνεις παρέα. Εκεί πάντα θα είσαι ΔΙΚΌΣ ΜΟΥ. Εδώ δεν θα σε πάρει κανείς μακριά μου! Θα σε χορτάσω, θα σου πω τα νέα μου, θα σε ακούσω να μου λες για τα δικά σου ταξίδια και όταν έρθει η ώρα να ξυπνήσω θα σε ψάχνω πάλι καρδιά μου…
Ευγενία Τριανταφυλλίδου