Θεέ μου, βοήθησέ με! Κραυγή βγάζω στον ουρανό, τώρα που η μοναξιά έχει τρυπήσει τελείως στα σωθικά μου. Τώρα που η δύναμη έχει φύγει πια από το γυναικείο μου σώμα και έχω μόνο πόνο στην ψυχή μου. Παντού μοναξιά, όλα γύρω μου έρημα. Δε βλέπω πουθενά κάτι που να με κάνει να χαρώ. Η ψυχή μου τραυματίστηκε από τις πληγές που άνοιξαν επάνω μου και μέσα μου.

Είμαι νέα και αισθάνομαι πενήντα χρόνια μεγαλύτερη. Τα κόκαλά μου κουρασμένα, τα μάτια μου πονούν, τα νεφρά μου και η καρδιά μου ατροφούν. Δεν υπάρχει πια μέρος υγιές στο σώμα μου, διότι η πίκρα μου με έπνιξε.

Θεέ μου, βοήθησέ με! Από άνθρωπο πια κατάλαβα πως δεν έχει νόημα να περιμένω τίποτα. Όλοι έρχονται και φεύγουν, τίποτα δε διαρκεί σε αυτό τον κόσμο. Όλες οι σχέσεις τελειώνουν και οι φίλοι του σήμερα μπορεί αύριο να γίνουν άγνωστοι.

Θεέ σου, επάνω σου γέρνω και ελπίζω. Δεν έχω να βρω αλλού παρηγοριά. Μπορείς να γεμίσεις το ποτήρι μου, να αυξήσεις τη χαρά μου, να απομακρύνεις τη θλίψη μου. Θεέ μου, μην κάνεις άλλο πως δε με ακούς.

Βοήθα με Θεέ μου! Να μπορώ να δω το αύριο που θα ξημερώσει με μεγάλη αισιοδοξία και χωρίς φόβους να ταράζουν την ψυχή μου…

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη