“Και σήμερα σου γύρισα την πλάτη. Θύμωσα με άλλον, μίλησα απότομα σε σένα. Σκατά τα έκανα πάλι!
Δεν σε πρόλαβα ξύπνιο όταν γύρισα. Δεν πρόλαβα να ζητήσω συγνώμη. Λες να πονάς στον ύπνο σου; Λες να θυμάσαι;
Πόσο δύσκολο είναι πραγματικά να απαντήσω “σ΄αγαπώ”, όταν είμαι θυμωμένη και με ρωτάς; Τι με κρατάει μακρυά από αυτό που αισθάνομαι, την ίδια στιγμή που η αγάπη μου είναι πελώρια και τώρα που σε κοιτάω, το στήθος μου φουσκώνει από αγάπη;
Είναι δύσκολο ψυχή μου. Προσπαθώ πολύ, μου φεύγει από εδώ, μου φεύγει από κει, φτιάχνω κάτι από την άλλη, πάει στραβά από εδώ… Αύριο θα σου ζητήσω συγνώμη. Αλλά αύριο, τα μάτια σου θα λάμπουν για την καινούρια μέρα και θα με κοιτάνε με την ίδια αγάπη όπως χθες, πριν μαλώσουμε. Πόσο μοναδικό είναι αυτό; Να πληγώνεις αυτά τα μάτια και εκείνα πάντα να σε κοιτάνε σαν θεό; Γιατί να σου θυμίσω τι έγινε; Μα τι λέω; Είναι δυνατόν να το αφήσω απλά να ξεχαστεί;
Φοβάμαι! Να, βλέπεις είναι που δεν ξέρω πώς να ζητάω συγνώμη από την εύθραυστη ψυχή σου και δεν έμαθα ποτέ να αναλαμβάνω την ευθύνη μου. Θα καταλάβεις ποτέ πόσο πολύ προσπάθησα;
Τώρα έτσι πως σου μιλάω ξέρεις τι σκέφτομαι; Να ρωτήσω κι εμένα. Θα καταλάβω ποτέ πόσο προσπαθώ; Θα μπορέσω να αναγνωρίσω τα βήματα που έχω κάνει από την μέρα που γεννήθηκες; Μπερδεύτηκα…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαι εδώ, στην σχέση μας, μέσα μου με θάρρος , δίπλα σου με αγάπη… Ελπίζω να φτάσει…”.
ΥΓ: Μια αγαπημένη μου μητέρα σε μία δύσκολη στιγμή της, σε μία δύσκολη στιγμή μου, σε μία δύσκολη στιγμή όλων. Αυτές οι ίδιες στιγμές που ενώνουν.
Της Δήμητρας Γούναρη
Parent coach / Υποστήριξη και ενδυνάμωση γονέων