Θα φτάσει η μέρα που θα εκραγείς! Θα έρθει η ώρα που θα πεις δεν πάει άλλο! Τόσο καιρό έκανες υπομονή, προσπαθούσες να μην δημιουργήσεις καταστάσεις, έκανες τα πάντα για να προφυλάξεις τους άλλους, τελικά δεν έκανες αυτά που ήθελες εσύ…
Οι τοξικοί άνθρωποι μπορεί να είναι οποιασδήποτε μορφής. Σύντροφοι, φίλοι, γονείς… ναι ακόμα κι αυτοί! Όλους πρέπει να τους εκπαιδεύεις από νωρίς, αμέσως μόλις ενηλικιωθείς. Γιατί να παραμένεις σε σχέσεις που μόνο δίνεις και κανείς δεν δίνει το παραμικρό για τα “θέλω” σου; Πόσο θα προσπαθήσεις; Πόσο θα υπομείνεις τον άλλον που δεν αλλάζει το παραμικρό για σένα και επιμένει να είναι ο εαυτός του… κι άμα σ’ αρέσει; Γιατί να πρέπει οι φίλοι να είναι δίπλα σου μόνο στα καλά και όταν τους έχεις πραγματικά ανάγκη, να είναι απόντες; Σίγουρα αυτές οι καταστάσεις είναι τα καλύτερα φίλτρα για να δεις ποιος είναι πραγματικά φίλος. Αν το δεις έτσι, ίσως κερδίσεις τελικά κάτι.
Γιατί να πρέπει να είσαι μόνιμα κάτω από το άγρυπνο μάτι του γονέα σου; Που σε επικρίνει, σε αμφισβητεί, που προσπαθείς να μην του ανοιχτείς, γιατί σκέφτεσαι αν θα στενοχωρηθεί ή αν θα πληγωθεί ή το χειρότερο αν θα σε κρίνει; Δεν είναι καλύτερα να εμπιστεύεται τις αποφάσεις σου και να τις στηρίζει; Αυτό δεν είναι ανιδιοτελής αγάπη; Αν έχεις τέτοιους τοξικούς ανθρώπους γύρω σου, όλο το περιβάλλον σου είναι τοξικό.
Έρχεται λοιπόν μια μέρα και δεν σε χωράει αυτό το περιβάλλον. Όλοι αυτοί, περιμένουν να προσαρμοστείς, αλλά δεν έχουν καταλάβει πως εσύ ετοιμάζεις επανεκκίνηση. Στην καλύτερη περίπτωση μένεις εκεί και αλλάζεις τα πάντα, σαν ένα μεταβατικό στάδιο, πριν φύγεις οριστικά. Πίστεψέ με, μετά από αυτό όλοι θα σε αποδεχτούν, τουλάχιστον εκείνοι που πραγματικά νιώθουν κάτι για σένα και απλά τότε θα καταλάβουν το λάθος τους. Οι υπόλοιποι, ας βρουν αλλού έδαφος να βγάλουν τα κόμπλεξ τους.
Όχι άλλη διαμονή σε ένα εναλλακτικό “Τσερνομπίλ” λοιπόν! Βγάλε την μάσκα και πήγαινε εκεί που θα είσαι ο εαυτός σου και βρες εκείνους που θα σε αγκαλιάσουν! Βγάλε την μάσκα να δείξεις το καλύτερο σου χαμόγελο και να πάρεις πίσω όλα όσα στερήθηκες!
Του Θωμά Τριάντη