Λένε πως είναι πολύ δύσκολο για έναν άνδρα να μεγαλώσει παιδιά μόνος του. Αυτό δεν είναι εντελώς λάθος σαν άποψη. Αυτό που θέλω να αναφέρω όμως είναι πως ναι, είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο.
Σίγουρα αν το προσπαθήσεις, στην πορεία θα στερηθείς πολλά. Θα κάνεις στην άκρη καταστάσεις και θα αφήσεις ευκαιρίες που σε άλλη περίπτωση, θα ήταν αυτονόητες. Όμως αν το τολμήσεις, το αποτέλεσμα στις περισσότερες περιπτώσεις θα σε δικαιώσει. Όχι μόνο αυτό, αλλά θα σε κάνει να νιώσεις περηφάνια και πληρότητα.
Δύναμη έχουν όλοι οι άνθρωποι μέσα τους, απλά κάποιοι δεν το μαθαίνουν ποτέ. Άλλοι δεν είχαν την ευκαιρία να βγάλουν αυτή τη δύναμη από μέσα τους, το δεδομένο όμως είναι ότι αυτή η δύναμη υπάρχει.
Το να μεγαλώνεις παιδιά από την πολύ μικρή ηλικία τους, είναι δύσκολο. Έχει απαιτήσεις, χρειάζεται ένστικτο, αλλά και μυαλό. Πρέπει να έχεις έντονο το συναίσθημα της διαχείρισης κρίσεων, να μπορείς να προβλέπεις, να έχεις την ικανότητα να αντλείς υπομονή και βέβαια… πολύ αγάπη. Να αποκτήσεις γνώσεις που δεν φανταζόσουν. Να κάνεις πράγματα που δεν ήξερες ότι γίνονται!
Η ανιδιοτέλεια… αυτονόητη. Πρέπει να δώσεις όλο τον εαυτό σου και να τον ξεπεράσεις άπειρες φορές. Να βρεις άλλα όρια αντοχής. Να παίξεις έναν διπλό ρόλο… Είναι μια συνεχής μάχη με τον χρόνο και τις καταστάσεις. Έχεις να κάνεις με πρόσωπα που διαμορφώνουν χαρακτήρα και προσωπικότητα και είναι κατά μεγάλο βαθμό στο χέρι σου να γίνουν όπως πρέπει, όπως τους αξίζει.
Εννοείται πως δεν είσαι ανεκτικός σε όλα, αλλά βάζεις όρια και κανόνες. Όσο διαμορφώνουν χαρακτήρα, δίνεις το στίγμα σου. Ορίζεις τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, αλλά αφήνεις να το ζήσουν… Τα παιδιά έχουν μια συνεχή ανάγκη της προσοχής σου και του ενδιαφέροντός σου. Κάθε περίοδος της ζωής τους είναι διαφορετική, με διαφορετικές ανάγκες. Όλες εξ ίσου σημαντικές και εξ ίσου απαιτητικές.
Είσαι μόνος και ταυτόχρονα εργαζόμενος. Δημιουργείς συνθήκες με πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντος για τις ώρες που δεν είσαι διαθέσιμος. Όχι γιατί δεν θες να είσαι παρών, αλλά γιατί πρέπει να είσαι εκεί, από όπου θα μπορείς να δώσεις όλα όσα χρειάζονται.
Όσο περνούν τα χρόνια, τα παιδιά σου έχουν πια διαμορφώσει προσωπικότητα και χαρακτήρα. Είναι ενήλικες πια, που προέκυψαν από την αγάπη και την αφοσίωση σου. Τότε είναι που νιώθεις ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου! Τότε είναι που ξέρεις, πως καμία θυσία σου δεν ήταν αρκετά σημαντική, γιατί την θυμάσαι αμυδρά…
Τότε ξέρεις πως πήρες την καλύτερη απόφαση της ζωής σου. Να δώσεις όλο σου το είναι στην “συνέχειά” σου. Τότε είναι που αφήνεις πια αυτά τα παιδιά να ζήσουν την ζωή τους, γιατί ξέρεις ότι έδωσες τα καλύτερα εφόδια για να την εκτιμήσουν και να την ζήσουν σωστά. Δεν απομακρύνεσαι, αλλά πιστέψτε με, ξέρουν πως είσαι εκεί ανά πάσα στιγμή. Σε έχουν πια μέσα τους!
Είσαι πλήρης πια και απολαμβάνεις έναν ανεκτίμητο θησαυρό!
Του Θωμά Τριάντη