Πάνε μήνες που νιώθω ότι έχω χαθεί. Σε κάποιο στραβοπάτημα, δεν έφτασα στην ώρα μου, έχασα το τρένο της γραμμής.

Μόνη κοιτάω τις ράγες του σταθμού. Όλοι έχουν επιβιβαστεί. Ίσως ο τελευταίος επιβάτης εκείνης της γραμμής. Δεν ξέρω αν βρίσκομαι στο τέλος ή στην αρχή. Δεν θυμάμαι που πάω και ποιόν πρέπει να συναντήσω εκεί.

Αναρωτιέμαι όταν ξεκινάς, αν φτάνεις στον προορισμό. Αν απολαμβάνεις την εκδρομή, μέσα σε αυτό μακρόστενο σιδερένιο συρμό. Αν ανοίγουν τα παράθυρα και αν εισχωρεί αέρας για πνοή, για να πάρεις θάρρος και κουράγιο για ότι επακολουθεί. Αν φτάνεις κάποτε σε ένα τούνελ και αν υπάρχει άραγε τελικά εκεί φως.

Αν οφείλεις να ακολουθήσεις μια διαδρομή ή τελικά πολλές μαζί. Αν κάποιος σου εξηγεί τα σημεία στο χάρτη ή αν επιλέγεις τυχαία ένα και όπου βγει. Οι σκέψεις με έχουν κυριεύσει, το μίτο δε μπορώ να βρω. Γυρεύω απεγνωσμένα κάποιον να μου ορίσει το φευγιό.

Ποιος μπορεί να ορίσει ποιο είναι το σκοτάδι σου και ποιο το φως;
Ποιος μπορεί να ορίσει ποιο είναι το δικό σου μαύρο και ποιο το λευκό;
Ποιος μπορεί να ορίσει αν θα κοιτάξεις τη δύση ή την αυγή;
Ποιος μπορεί να ορίσει αν θα βάλεις τέλος ή μια νέα αρχή;
Ποιος μπορεί να ορίσει στη μάχη των “πρέπει” και των “θέλω”, ποιος θα νικηθεί;
Ποιος μπορεί να ορίσει τι είναι λάθος και τι σωστό;

Μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις. Μόνο εσύ! Την κάθε σου πράξη, την κάθε σου επιλογή, την κάθε σου συνέπεια… την ίδια σου τη ζωή!

Σάλτα σε ένα τρένο και όρισε τη δική σου διαδρομή! 

Από Stella