Δεν έχετε γεννηθεί στο ίδιο σπίτι. Δεν έχετε μεγαλώσει σε διπλανά κρεβάτια. Δεν έχετε το ίδιο dna… Τότε πώς γίνεται και τους νιώθεις οικογένεια;

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν έρχονται στη ζωή μας ως προίκα των γονιών μας, αλλά ως δώρα Θεού. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μπήκαν με κάποιο τρόπο στην καθημερινότητά μας κι έμειναν εκεί, αποδεικνύοντάς μας συνεχώς πως θα βρίσκονται στο πλάι μας ότι κι αν συμβεί.

Είναι οι πρώτοι που θέλουμε να μάθουν τα ευχάριστά μας, αλλά και τα δυσάρεστά μας. Είναι οι πρώτοι που θα έρθουν και θα καθίσουν δίπλα μας και στις δύο περιπτώσεις.

Είναι αυτοί που θα χαρούν αληθινά με τη χαρά μας. Είναι αυτοί που θα μας αγκαλιάσουν δυνατά κι αληθινά και θα ενθουσιαστούν σαν μικρά παιδιά μαζί μας.

Είναι αυτοί που θα πονέσουν στον πόνο μας. Είναι αυτοί που θα μας δώσουν έναν ώμο να κλάψουμε και πάντα θα έχουν δυο λόγια παρηγοριάς στην καρδιά τους για μας.

Είναι αυτοί που θα μας παρακινήσουν να προσπαθήσουμε, για να πετύχουμε τους στόχους μας. Αυτοί που θα συγχαρούν ακόμη και για τις αποτυχημένες προσπάθειές μας. Αυτοί που θα πουν “πιστεύω σε σένα” και θα το εννοούν. Που θα καμαρώνουν σε κάθε μας επίτευγμα, πιο πολύ κι από εμάς τους ίδιους.

Είναι οι ίδιοι, που στη δυσκολία μας θα βάλουν πλάτη. Είναι τα χέρια που θα μας βοηθήσουν να σηκωθούμε κι ακόμη και στις περιπτώσεις που αυτό θα είναι αδύνατο, θα καθίσουν στο πάτωμα δίπλα μας. Αυτό δεν χρειαζόμαστε όλοι;

Υπάρχουν κι αυτοί οι σπάνιοι άνθρωποι που συνδέονται μαζί μας σχεδόν μαγικά, ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζαμε από πάντα. Υπάρχουν κι αυτοί οι φίλοι που γίνονται οικογένεια.

Της Κικής Γιοβανοπούλου