Έχεις ένα πολύ γεμάτο πρόγραμμα και τρέχεις ασταμάτητα για να προλάβεις να κάνεις τα πάντα. Όχι απλά να τα διεκπεραιώσεις, αλλά να τα κάνεις και μάλιστα καλά. Οι άνθρωποι γύρω σου, συνηθίζουν να σου ζητάνε χάρες, γιατί γνωρίζουν πως δύσκολα θα αρνηθείς και πως εφόσον δεχτείς, θα χειριστείς την κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν θέλεις να στεναχωρείς τους άλλους. Κάνεις το παν για να τους εξυπηρετήσεις κάθε φορά που στο ζητούν και καμιά φορά χωρίς καν να στο ζητήσουν, γιατί όταν βλέπεις κάποιον να δυσκολεύεται, με μεγάλη ευκολία προσφέρεσαι να τον βοηθήσεις.

Σε κάθε καβγά ή παρεξήγηση που χωρίς να το θες έχεις εμπλακεί, φροντίζεις πάντα να κάνεις το πρώτο βήμα για την επίλυσή του, ενώ δεν σταματάς να ψάχνεις το δικό σου μερίδιο ευθύνης. Εξάλλου, σ’ έναν καβγά φταίνε πάντα κι οι δύο, γι’ αυτό και φροντίζεις να ζητάς εύκολα συγνώμη και να αυτομαστιγώνεσαι ασταμάτητα. Γιατί ΕΣΥ δεν θα έπρεπε να το έχεις κάνει αυτό. Γιατί ΕΣΥ φροντίζεις να βάζεις πάντα τον εαυτό σου στη θέση του άλλου πριν μιλήσεις. Γιατί ΕΣΥ πρέπει να δείχνεις πάντα ωριμότητα και ανωτερότητα.

Σου θυμίζουν άραγε κάτι όλα τα παραπάνω; Σου θυμίζουν κάποιον απ’ αυτούς, που συνήθως οι άλλοι ονομάζουν “το καλύτερο παιδί”; Σου θυμίζουν εκείνον τον μόνιμα χαμογελαστό τυπάκο που όλοι συμπαθούν; Ή μήπως σου θυμίζουν απλά τον εαυτό σου; Αν ισχύει το τελευταίο, ξέρεις ήδη πως το “μόνιμα-χαμογελαστός” δεν είναι τίποτα άλλο από μια… μπαρούφα!

Ποιος άνθρωπος εξάλλου, μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένος, όταν η ζωή του είναι ένας διαρκής αγώνας αναγνώρισης; Όταν η κάθε του πράξη προκαλείται, όχι πάντα απ’ τα “θέλω” του, αλλά απ’ τα “πρέπει”; Ποιος άνθρωπος μπορεί να είναι αληθινά μόνιμα-χαμογελαστός όταν τιμωρεί τον εαυτό του με αρνητικά συναισθήματα, ψάχνοντας τα δικά του φταιξίματα, που στην πραγματικότητα μπορεί να μην υπάρχουν πουθενά; Ποιος άνθρωπος μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένος, όταν λέει χαμογελαστά “Ναι”, ενώ η ψυχή του ουρλιάζει χίλια “Όχι”; Ποιος άνθρωπος μπορεί να είναι αληθινά μόνιμα-χαμογελαστός αν ακυρώνει τα πιστεύω του, για να μην στεναχωρήσει τους άλλους;

Να βοηθάς. Μέχρι το σημείο που δεν επηρεάζεσαι και δεν πιέζεσαι εσύ. Να ζητάς συγνώμη. Όταν φταις. Να δίνεις στον εαυτό σου το περιθώριο λάθους, γιατί κανείς δεν είναι τέλειος. Να ξεκουράζεσαι και να χαλαρώνεις, χωρίς να νιώθεις ενοχές. Να στηρίζεις την άποψη και τα “όχι” σου, χωρίς εσωτερικές μάχες. Να είσαι εκεί, δίπλα σ’ αυτούς που είναι εκεί, δίπλα σε σένα. Να αγαπάς τους γύρω σου, αλλά πρώτα τον εαυτό σου.

Ακούς;;;; (εμένα ρωτάω!).

Της Κικής Γιοβανοπούλου