Έφτασα στον πάτο. Δεν πάει παρακάτω. Το σκοτάδι είναι απέραντο και νιώθω να με τραβάει κάτω, αλλά δεν μπορώ, δεν θέλω να μείνω άλλο εκεί! Ήρθε η ώρα να πάρω ανάσα και να ανέβω στην επιφάνεια. “Έλα, πίστεψε επιτέλους στον εαυτό σου!” ακούω την φωνή της κολλητής μου να μου λέει. Αναρωτιέμαι αλήθεια, πως γίνεται αυτό; Πώς γίνεται να πιστεύει τόσο σε μένα; Πώς γίνεται να πιστεύει ότι αξίζω κι ότι μπορώ; Μακάρι να το ένιωθα κι εγώ αυτό…
Νιώθω πως η ελπίδα και η πίστη έχουν πεθάνει μέσα μου. Δεν υπάρχει τίποτα να μου δίνει δύναμη. Μόνο στα μάτια των παιδιών βλέπω φως. Μόνο όταν ακούω το γέλιο τους νιώθω ζωντανή. Κι εσύ… Αν φωνάξω το όνομα σου, νομίζω θα πνιγώ! Θα βγουν όλα όσα έχω στην καρδιά μου για εσένα και θα βουλιάξω πιο βαθιά.
“Μπορείς!” ακούω τη φωνή της κολλητής μου, να μου φωνάζει. “Μπορείς!”. Αν δεν την είχα κι αυτήν… Προσπαθώ να την πιστέψω. Προσπαθώ! Ναι, ίσως μπορώ… Θα πρέπει να τα γκρεμίσω όλα, για να βγει εκείνο το κοριτσάκι στην επιφάνεια. Να γευτώ πάλι τον ήλιο στο πρόσωπο μου, να χαϊδέψουν τα πόδια μου τα κύματα. Να γεμίσουν τα πνευμονία μου αέρα, να πετάξω, να ανοίξω τα φτερά μου και να δω τον κόσμο από ψηλά. Ναι, νομίζω ότι μπορώ…
Ευγενία Τριανταφυλλίδου