Τι είναι άραγε τα απωθημένα; Ξεχνιούνται ή μας ακολουθούν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, υπενθυμίζοντάς μας όσα δε ζήσαμε; Ανολοκλήρωτες ιστορίες, ανεκπλήρωτα όνειρα, σχέδια, επιθυμίες. Άνθρωποι που πέρασαν στιγμιαία -ή και όχι- από τη ζωή μας, που μας έκαναν να αισθανθούμε, να ανοιχτούμε, να ονειρευτούμε και έπειτα έφυγαν, αφήνοντάς μας με κάποια κατακερματισμένα όνειρα και αναπάντητες ερωτήσεις.

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιόμαστε τι συνέβη, γιατί δεν προχώρησε, τι κάναμε λάθος και δεν είναι ελάχιστες αυτές οι στιγμές. Έρωτες που δεν εκπληρώθηκαν, έρωτες που παρέμειναν ολοκληρωμένοι μόνο στο μυαλό μας σαν μια ιδέα, έρωτες που δε ζήσαμε ή δεν προλάβαμε να ζήσουμε όσο κι αν το επιθυμούσαμε. Τα απωθημένα μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο, γιατί είναι ιδέες και οι ιδέες δεν σκοτώνονται με ευκολία.

Θρυμματισμένες ελπίδες, χαμένα σχέδια, νοσταλγία για το ανεκπλήρωτο, ερωτήματα που μας βασανίζουν, κάτι που δεν ήρθε επειδή δεν ήταν γραφτό του να έρθει ή επειδή δεν προσπαθήσαμε να το φέρουμε σε μας. Τις περισσότερες φορές, εμείς είμαστε αυτοί που φταίμε για όσα μας συμβαίνουν. Όσο και να ρίχνουμε κατάρες στο σύμπαν, στη μοίρα, σε θεούς και δαίμονες, δεν φταίνε αυτά που εμείς δεν παλεύουμε για όσα θέλουμε. Είμαστε δειλοί, φοβόμαστε την απόρριψη κι αυτό μας απομακρύνει από τα όνειρά μας. Θα έπρεπε να ρισκάρουμε συχνότερα, να ζούμε και να μη γινόμαστε έρμαια των επιθυμιών μας. Θα έπρεπε, όμως δεν έχουν όλοι την ίδια λογική.

Το χειρότερο σημείο σε όλο αυτό, είναι ότι τα απωθημένα όντως μας ακολουθούν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Μας στοιχειώνουν και μας κάνουν να μετανιώνουμε που δεν τα ζήσαμε, όμως είναι πλέον αργά. Αργά να τα κυνηγήσουμε και να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να ερωτευτούμε αυτά τα άτομα που αποτελούν σημαντικά κεφάλαια στην ιστορία μας.

Δυστυχώς απωθημένα ίσως υπάρξουν πολλά. Τείνουμε γενικότερα να φοβόμαστε να τολμήσουμε κι έτσι δημιουργούνται διαρκώς απωθημένα. Κάποια τα θεωρούμε σημαντικότερα από κάποια άλλα, κάποια άτομα μας επηρέασαν πολύ περισσότερο από κάποια άλλα. Αυτά τα άτομα ίσως επιχειρήσουμε να τα μισήσουμε ή και όχι, σίγουρα δεν τα ξεχνάμε, καθώς έχουν αποτυπωθεί απόλυτα στο μυαλό μας και βρίσκονται σε μία γωνία εκεί, που δεν μπορεί να τα ενοχλήσει κανείς, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι. Προχωράμε τη ζωή μας όμως, έχοντάς τα στο πίσω μέρος του μυαλού μας και ίσως όταν διασταυρωθούν ξανά οι δρόμοι μας, να ελπίσουμε σε μία ανατροπή, σε ένα διαφορετικό τέλος, σε ένα happy end. Η απογοήτευση βέβαια επανέρχεται, όταν ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματική εικόνα αυτού του ατόμου και όχι με την ιδέα του, που είχαμε πλάσει τόσο καιρό στο μυαλό μας. Αυτό συμβαίνει συχνά.

Έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε στο μυαλό μας καταστάσεις και ανθρώπους τόσο, που η πραγματικότητα μας καταρρακώνει εντέλει. Είναι φυσιολογικό όμως. Ονειρευόμαστε αυτόν τον άνθρωπο και μέσω της φαντασίας μας, δημιουργούμε έναν ιδανικό -κατά πάσα πιθανότητα- για εμάς άνθρωπο, ο οποίος παρά ταύτα, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα τις περισσότερες φορές. Απογοητευόμαστε από τη συνειδητοποίηση αυτή, πράγμα το οποίο είναι λογικό.