Θεωρητικά, με το ποσοστό των διαζυγίων να αυξάνεται συνεχώς, οι δεύτεροι γάμοι δεν θεωρούνται ταμπού. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια και είμαστε όλοι πιο εξοικειωμένοι με τις μικτές οικογένειες. Ναι; Χμ…

Ναι, δεν ζούμε στην εποχή που όποια γυναίκα χώριζε, ήταν “καταδικασμένη”, ήθελε δεν ήθελε, να μείνει μόνη μέχρι το τέλος της ζωής της. Ναι, δεν ζούμε στην εποχή που όταν μια γυναίκα δηλώσει χωρισμένη, αντιμετωπίζεται σαν “μίασμα της κοινωνίας”. Ναι, έχει γίνει μια (σχετική) πρόοδος στην αντιμετώπιση των χωρισμένων, σαν να μην κουβαλούν κάτι… κολλητικό και επικίνδυνο. Έχει γίνει μια σχετική πρόοδος, δυστυχώς όμως οι ταμπέλες που κολλάμε σ’ έναν άνθρωπο, αναφορικά με την οικογενειακή του κατάσταση, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν τον ίδιο τον άνθρωπο, δεν έχουν σταματήσει να υπάρχουν. Και δυστυχώς, μια γυναίκα χωρισμένη, είναι για πολλούς μια γυναίκα που ψάχνει… χορηγό.

Για κάποιους, μια χωρισμένη γυναίκα που κάνει σχέση μ’ έναν άντρα, έχει ως απώτερο σκοπό να τον τυλίξει στα δίχτυα της και να τον κάνει να την παντρευτεί, ώστε να την ζει (αυτή και τα παιδιά της). Για κάποιους, αν κάποια γυναίκα χωρίσει, αρχίζει να ψάχνει έναν άντρα για να αγκιστρωθεί πάνω του. Αρχίζει να ψάχνει πατέρα για τα παιδιά της. Αρχίζει να ψάχνει… χορηγό!

Δυστυχώς, υπάρχουν κι αυτές οι γυναίκες. Πιστεύω (κι ελπίζω) πως είναι λίγες. Αρκετά λίγες για να καθιστά άδικο το να τσουβαλιάζονται κι όλες οι υπόλοιπες. Γιατί η μέση γυναίκα όταν χωρίζει, δεν σκέφτεται έτσι.

Μια γυναίκα που χωρίζει, ειδικά όταν έχει παιδιά, αναπροσδιορίζει τις προτεραιότητές της. Αυτό που πρωταρχικά την ενδιαφέρει, είναι το καλό των παιδιών της. Γι’ αυτό πασχίζει, γι’ αυτό δουλεύει, γι’ αυτό αγωνίζεται. Σε κάποιες περιπτώσεις, αναγκάζεται να γίνει μάνα και πατέρας μαζί, σε μια προσπάθεια να μεγαλώσει ευτυχισμένους και πλήρεις ανθρώπους. Κάποια στιγμή, ίσως βρει κι έναν άνθρωπο να έχει στο πλάι της, γιατί δεν είναι εύκολη η μοναξιά, γιατί δεν είναι εύκολο το ταξίδι της ζωής χωρίς ένα συνοδοιπόρο. Ίσως βρει έναν σύντροφο! Σύντροφο! Όχι χορηγό!

Είναι άδικο για μια γυναίκα που έχει μάθει να αγωνίζεται μόνη, που έχει βρει τα μονοπάτια της μέσα σε τόνους ομίχλης, που έχει κουραστεί, που έχει ματώσει… είναι άδικο σε μια μόνο στιγμή, ελαφρά τη καρδία, να ακυρώνουμε όσα έχει κάνει, μόνο και μόνο επειδή βρήκε σύντροφο. Είναι άδικο να θεωρούμε πως βρήκε σύντροφο για να την πάρει στην πλάτη της και να την κουβαλάει. Μια γυναίκα, ειδικά αν είναι απ’ αυτές που έχει περάσει δύσκολα, δεν έχει ανάγκη από δεκανίκια. Γιατί ένας σύντροφος δεν είναι δεκανίκι. Όποιος το βλέπει έτσι, μάλλον έχει λανθασμένη αντίληψη για τις σχέσεις…

Δεν ψάχνουν όλες οι χωρισμένες χορηγό! Δεν ψάχνουν και μάλιστα μια γυναίκα που έχει ανέβει Γολγοθά και κατάφερε να βρει τα πατήματά της, θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα να αλλάξει τη ζωή της, βάζοντας έναν άντρα στη ζωή της. Θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα, να βάλει έναν άνθρωπο στο σπίτι της και τα παιδιά της. Θα δυσκολευτεί γιατί ξέρει πόσο πόνεσε μέχρι να σταθεροποιηθεί μετά από ένα χωρισμό, που όσο “εύκολος” κι αν ήταν, δεν παύει να ήταν επώδυνος. Θα δυσκολευτεί, γιατί “όποιος καεί απ’ το χυλό, φυσά και το γιαούρτι”. Αν λοιπόν μια τέτοια γυναίκα (κι όχι κάποια απ’ τις εξαιρέσεις), αποφασίσει να βάλει έναν άνθρωπο δίπλα της, το τελευταίο που της αξίζει είναι να την κρίνουμε σκληρά, χωρίς καν να τη γνωρίζουμε.

Διαφορετικός ο κάθε άνθρωπος. Διαφορετικοί χαρακτήρες, προσωπικότητες και ανάγκες. Το να βάζουμε ταμπέλες σε ανθρώπους, δείχνει το λιγότερο στενόμυαλη αντιμετώπιση. Το να τσουβαλιάζουμε τους ανθρώπους, δείχνει το λιγότερο μειωμένη αντίληψη. Δεν ψάχνουν όλες οι χωρισμένες χορηγό!

Της Κικής Γιοβανοπούλου