Κι εκεί που όλοι μιλάμε για την ασχήμια αυτού του κόσμου, που ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με κακές ψυχές και δηλητηριώδεις γλώσσες… Εκεί που είμαστε πεπεισμένοι πως ο θεός των περισσοτέρων είναι το χρήμα και λέξεις όπως “μπέσα” και “αλληλεγγύη” έχουν εκλείψει… Εκεί που όλοι τρέμουμε για τον κόσμο στον οποίο φέραμε τα παιδιά μας, έναν κόσμο που όλοι μας με κάποιο τρόπο κάνουμε χειρότερο… Εκεί… Εκεί έρχεται ένα φωτεινό ζευγάρι μάτια κι είναι αρκετό να διώξει τα σύννεφα και τις κακές σκέψεις απ’ το μυαλό μας.
Η ιστορία του μικρού Παναγιώτη – Ραφαήλ, είναι πια γνωστή σε όλους μας. Ο μικρός Παναγιώτης – Ραφαήλ, που δεν έχει καν συμπληρώσει το δεύτερο έτος της ηλικίας του, λόγω μιας σπάνιας ασθένειας που έχει (νωτιαία μυϊκή ατροφία), πρέπει να μεταφερθεί στην Βοστώνη, ώστε να του χορηγηθεί ένα ειδικό γονιδιακό φάρμακο. Ένα φάρμακο πολύ ακριβό. Ένα φάρμακο που δεν υπάρχει στην Ευρώπη. Ένα φάρμακο που πρέπει να του χορηγηθεί άμεσα. Ο ΕΟΠΠΥ δεν το έχει εγκρίνει κι αυτό οδήγησε τους γονείς του μικρού Παναγιώτη – Ραφαήλ σε μια προσπάθεια προβολής του θέματος, ώστε να βρεθεί μια λύση.
Ένα μωρό που θα μπορούσε να είναι δικό μου, δικό σου, οποιουδήποτε, κατάφερε να κάνει το θαύμα! Να ενώσει όλη την Ελλάδα και όχι μόνο! Κατάφερε να ενώσει άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, με ένα κοινό σκοπό. Να βοηθήσουν. Χωρίς κανένα ίδιον κέρδος. Αν αυτό δεν είναι θαύμα στη “βρώμικη” εποχή που ζούμε, τότε τι είναι;
Είδα μικρές κοινότητες, μικρές ομάδες, μικρούς οργανισμούς, να συσπειρώνονται και να πολεμούν μαζί. Είδα επαγγελματικούς συλλόγους να κινούνται γρήγορα και μεθοδευμένα για να βάλουν το δικό τους λιθαράκι. Είδα γνωστούς τραγουδιστές να διοργανώνουν συναυλίες. Είδα και μουσικούς του δρόμου, να τραγουδούν προσφέροντας όλα τα χρήματα που μαζεύουν. Είδα κι εκείνη την κομμώτρια να προσφέρει ένα μέρος της αμοιβής της από κάθε κούρεμα για τον Παναγιώτη – Ραφαήλ. Είδα κι εκείνη την γυναίκα που φτιάχνει χειροποίητα κοσμήματα, να τα δίνει σ’ όποιον κατέθετε το αντίτιμό τους για το μικρό αυτό αγόρι. Είδα ανθρώπους να πουλάνε τα προσωπικά τους αντικείμενα, για να δώσουν τα χρήματα αυτών, για αυτά τα όμορφα ματάκια. Είδα μια Ελλάδα να γεμίζει κουμπαράδες. Παντού! Σε μικρά και μεγάλα μαγαζιά. Είδα ανθρώπους που μένουν στο εξωτερικό να ποστάρουν αφίσες, για να κάνουν το πρόβλημα του μικρού Παναγιώτη – Ραφαήλ γνωστό παντού.
Είδα άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, να βρίσκουν κοινούς κώδικες για να λειτουργήσουν ομαδικά και να προσφέρουν κι αυτοί ότι μπορούν. Ο καθένας με τον τρόπο του. Ο καθένας με τις δυνάμεις του. Άλλοι αθόρυβα κι άλλοι δημιουργώντας “θόρυβο” (θετικά λειτουργεί κι αυτός σε τέτοιες περιπτώσεις). Άλλοι απ’ το πλεόνασμα κι άλλοι απ’ το υστέρημά τους…
Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου! Ούτε για τα όσα πέρασαν αυτοί οι γονείς, ούτε για τις δυσκολίες που έχει ζήσει αυτό το μωρό, ούτε για την αντιμετώπιση του κράτους σε όλους εμάς. Όμως δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, κυρίως γιατί όλη αυτή η συσπείρωση για ένα πλάσμα, μας δείχνει περίτρανα πως όσο κι αν έχει σακατευτεί τούτος ο κόσμος, ακόμη υπάρχει ελπίδα…
Εύχομαι μέχρι να δημοσιευτεί αυτό το κείμενο, να έχουν μαζευτεί τα χρήματα που χρειάζεται για να κάνει αυτό το μωρό το ταξίδι προς την ελπίδα! Ένα μωρό που είναι πια παιδί όλων μας! ♥♥♥
Της Κικής Γιοβανοπούλου