Υπάρχει αλήθεια κάτι που μπορεί να σε κάνει πιο έξαλλο απ’ την αδικία; Υπάρχει κάτι πιο εξοργιστικό απ’ το να βλέπεις ανθρώπους να αδικούν; Υπάρχει κάτι πιο χυδαίο απ’ το να αδικούνται κάποιοι, με μόνο σκοπό το κέρδος ή την ικανοποίηση ενός αρρωστημένου “εγώ”, κάποιων άλλων;
Νομίζω πως οι περισσότεροι γίνονται έξαλλοι με την αδικία. Βλέπω πώς αντιδρούν, όταν βλέπουν κάτι σχετικό στην τηλεόραση ή όταν διαβάζουν κάτι στο διαδίκτυο. Ακούω ανθρώπους να συζητάνε, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους, “απαιτώντας” την παραδειγματική τιμωρία αυτού που αδίκησε και να ωρύονται για το τι θα έκαναν αν τον είχαν μπροστά τους. Απ’ την άλλη πλευρά βέβαια, βλέπω ανθρώπους να κοιτάζουν αυτόν που κακοποιεί ένα ζώο και ν’ αλλάζουν πεζοδρόμιο. Βλέπω ανθρώπους να γνωρίζουν αυτόν που αδίκησε κατάφωρα κάποιον άλλον και να σφυρίζουν αδιάφορα. Βλέπω ανθρώπους να βλέπουν κάποιον να επιτίθεται σε κάποιον άλλον και να κρύβονται στη γωνία, ίσα για να τραβήξουν βιντεάκι με το κινητό τους και να το ποστάρουν στο Facebook, με βαρύγδουπες λεζάντες για το τι τιμωρία αξίζει στον “δράστη”. Απ’ την άλλη πλευρά, βλέπω ανθρώπους να βρίσκονται μπροστά σε μια αδικία, να βλέπουν, να γνωρίζουν και για τον όποιο λόγο, να στέκονται στο πλευρό του θύτη. Του “δυνατού”.
Παράξενα πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θεωρούμε πως αν κλείσουμε τα μάτια μπροστά σε μια αδικία, στο αμέσως επόμενο στενό, δεν θα συμβεί και σε μας το ίδιο. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, πιστεύουμε πως αν σταθούμε στο πλευρό του “δυνατού”, αυτό θα μας κάνει φίλους του. Δεν περνάει καν απ’ το μυαλό μας, πως ο άνθρωπος αυτός δεν θα διστάσει να φερθεί και σε μας με τον ίδιο τρόπο…
Δεν γίνονται πάντα οι κάμπιες πεταλούδες και τα καθάρματα παραμένουν καθάρματα. Οι μεν, θα συνεχίσουν αέναα να σέρνονται και οι δε, θα είναι πάντα επικίνδυνοι. Για όλους. Μηδενός εξαιρουμένου. Κλείνοντας τα μάτια, δεν γίνεσαι αόρατος. Συνυπογράφοντας μια αδικία, δεν προστατεύεσαι απ’ αυτήν.
Όσο επιτρέπουμε να συμβαίνουν αδικίες μπροστά στα μάτια μας και δεν παίρνουμε θέση, ακόμη κι αν δεν αφορούν εμάς προσωπικά, αφήνουμε το πεδίο ελεύθερο για να συμβούν κι άλλες… κι άλλες… κι άλλες και κάποια στιγμή, είναι επόμενο να βιώσουμε κι εμείς κάποια. Όταν αντιδράς βλέποντας μια αδικία, δεν προστατεύεις μόνο τον αδικημένο, αλλά κι εσένα μελλοντικά. Αν δεν το κάνεις γίνεσαι συνένοχος. Συνένοχος σ’ έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος κάποια στιγμή θα παρασύρει κι εσένα τον ίδιο!
“Κοίτα τη δουλειά σου!”. “Μην ανακατεύεσαι!”. “Μην μπλέκεσαι με υποθέσεις που δεν σε αφορούν!”. Ωραίες οι συμβουλές, αλλά στην πράξη, μας φέρνουν όλο και πιο κοντά σ’ ένα μέλλον που δεν θα θέλαμε να αντικρίσουμε. Δυστυχώς.
Κάποια στιγμή, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως εμείς είμαστε η κοινωνία, ο καθένας από μας ξεχωριστά και πως τίποτα δεν θα αλλάξει αν ο καθένας απ’ την πλευρά του, δεν αντιδρά στην αδικία που βλέπει ακόμη κι αν δεν τον αφορά. Τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν πάψουμε ο καθένας ξεχωριστά να κοιτά το σπιτάκι του, τη δουλίτσα του και τη ζωούλα του, αλλιώς συνυπογράφουμε ο καθένας για το μέλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας…
Κική Γιοβανοπούλου
4 απαντήσεις στο “Αδικία – ώρα μηδέν”
Καλημέρα σας! Ευρύτατο το πλαίσιο αυτού που αποκαλούμε αδίκου ή αδικία..Έχει τόσες μορφές! Και με πολλές διαβαθμίσεις αναλόγως του είδους και του αδίκου της πράξης..Και, βέβαια, αναλόγως των Κανόνων ηθικής της κάθε κοινωνίας. Κάτι, πχ.- που είναι άδικο στην μια, να είναι δίκαιο στην άλλη..Όπως και νάχει εκείνος που πρώτος οφείλει να επιλέξει τρόπο αντίδρασης στην αδικία που δέχτηκε και να λάβει θέση είναι ο ίδιος που την υπέστη.
Αν ο τρίτος παρέμβει πριν ο δέκτης της αδικίας αντιδράσει ή πάρει θέση, τότε η πράξη της παρέμβασής του είναι κατά το μάλλον αυθαίρετη και μπορεί να θεωρηθεί ή και να είναι υποτιμητική για τον δέκτη..Σαν να τον θεωρεί , ας πούμε, ανίκανο ενώ είναι ικανός. Και έπειτα υπάρχουν και εκείνοι που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να αντιδράσουν.σε μια άδικη ή ακόμη πιο χειρότερα σε μια άδικη και παράνομη πράξη που υφίστανται από κάποιον..Κάνω την διάκριση γιατί, όπως ξέρουμε, το άδικο δεν σημαίνει οτι είναι και παράνομο. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που όχι απλά δεν θυμώνω αλλά οργίζομαι και δρω ανάλογα. Γιατί πχ το να χτυπάει κάποιος ένα παιδί, το να λοιδορεί ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, το να χτυπάει ένας άλλος ένα ζώο απλά γιατί βρέθηκε στον δρόμο του (υπάρχουν βέβαια και οι χειρότεροι που τα κυνηγάν’ να τα χτυπήσουν) δεν είναι πράξεις απλά άδικες. Είναι εγκληματικές!!! Είναι βάρβαρες και έξω από κάθε κοινωνία ανθρωπιάς και του πολιτισμού!..Και τραυματίζουν καίρια αυτόν- τον αδύναμο- που την δέχεται, που την υφίσταται. Καμμιά φορά τον σκοτώνουν κιόλας..Είναι τόσο πλατύ το θέμα, τόσο σοβαρό..Θαυμάσια η επιλογή σας προς συζήτησή του.Ας είναι έως εδώ η συνεισφορά μου. Θα χαρώ να τα ξαναπούμε.
Πολύ ενδιαφέρουσα η τοποθέτησή σου Βεατρίκη μου και μας βρίσκεις απόλυτα σύμφωνες!
Ευχαριστούμε για τα πάντα εύστοχα σχόλιά σου!
Προσωπικά πιστεύω ότι η αδικία καλλιεργείται από τα πρώτα στάδια ζωή ζωής μας και πολλές φορές λαμβάνει χώρα σε γενικότερους τομείς που πιθανότατα να έχουν επίσης συνέπειες για το κάθε άτομο, είτε θετικές είτε αρνητικές αντίστοιχα. Πολλές φορές δεν έχουμε πει η ζωή ήταν άδικη μαζί του, να αδικία να συμβεί συμβεί αυτό…Αδικία δεν είναι μονάχα μια εγκληματική ή παραβατική στάση/ συμπεριφορά. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο…λ.χ. (το έχω πρόσφατο παράδειγμα λόγω των πανελλαδικών εξετάσεων… )ένας μαθητής περνάει σε ένα τμήμα πόλης με χαμηλό βαθμό εισαγωγής και προχωρά σε μεταγραφή του αντίστοιχου τμήματος σε άλλη πόλη με μεγαλύτερο βαθμό εισαγωγής και καλύτερη φήμης…Αυτό δεν αποτελεί άδικη πράξη για αυτόν που κόπιασε δύο χρόνια διαβάζοντας; Γιατί η οικογένεια/μαθητής που προχωρά σε αυτήν την πράξη στην συνέχεια θα λειτουργήσει τυχοδιωκτικά και σε βάρος των συμπολιτών του. Κι έτσι γεννιέται η αδικία και η αναξιοκρατία!
Η αλήθεια είναι πως το θέμα της αδικίας είναι ανεξάντλητο. Όλοι την έχουμε αισθανθεί σε διάφορες μορφές. Ολοι την έχουμε δει να συμβαίνει… Το σίγουρο είναι πως η ζωή δεν είναι δίκαιη. Δυστυχώς!
Ευχαριστούμε για το όμορφο σχόλιό σας!