“Προτιμάς το λίγο ή το τίποτα;” μια απλή ερώτηση, με μάλλον προδιαγεγραμμένη απάντηση. Ποιος μπορεί να παραδεχτεί πως προτιμά το λίγο, όταν δεν μπορεί να τα έχει όλα; Ποιος μπορεί να παραδεχτεί πως απ’ το κενό του απόλυτου τίποτα, θα επιλέξει να συμβιβαστεί με ψίχουλα;

Οι περισσότεροι από εμάς (αν όχι όλοι), δεν πρόκειται να ομολογήσουμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό, ότι ζούμε ή έχουμε ζήσει καταστάσεις, στις οποίες εις γνώσιν μας, πήραμε τα ελάχιστα που μας έδωσε κάποιος, από φόβο μήπως τα χάσουμε κι αυτά. Οι περισσότεροι, δεν πρόκειται να ομολογήσουμε πως το “τίποτα” μας τρόμαζε τόσο, που αρκεστήκαμε στα ελάχιστα.

Ας μιλήσουμε για σχέσεις… αυτές τις ερωτικές ξέρεις… αυτές που ξεκινούν από καρδιές που χτυπάνε δυνατά στη θέα ή το άκουσμα του άλλου και κάποιες φορές καταλήγουν σε καρδιές ραγισμένες και κολλημένες πρόχειρα με hansaplast. Υπάρχει άραγε άνθρωπος που έστω μία φορά στη ζωή του, δεν ένιωσε πως δεν ζει, δεν χαίρεται, δεν γιορτάζει (ως είθισται σε μια όμορφη σχέση), αλλά σέρνεται, υποβιβάζει τον εαυτό και την αξία του, τραβάει απ’ τα μαλλιά μια άρρωστη κατάσταση; Μάλλον όχι…

Οι περισσότεροι από μας έχουμε “κολλήσει” στην άμμο σχέσεων, που δεν μας έδιναν όσα ελπίζαμε, όσα προσμέναμε, όσα αξίζαμε και στην τελική όσα εμείς δίναμε. Οι σχέσεις αυτές κατά κανόνα λήγουν. Λήγουν άδοξα και μετά από πολύ πόνο και κλάμα. Λήγουν και συνήθως μετά τη λήξη, όταν αρχίσουμε να απομακρυνόμαστε από το “πρόβλημα”, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της ζημιάς που έχουμε υποστεί. Και κάπου εκεί αρχίζουν τα “Εγώ ποτέ ξανά!” και καμιά φορά από “θύματα” μεταμορφωνόμαστε σε “θύτες”, δημιουργώντας νέα “θύματα” που συνήθως είναι άνθρωποι που δεν φταίνε… Φαύλοι κύκλοι…

“Προτιμάς το λίγο ή το τίποτα;” μια απλή ερώτηση, με μάλλον προδιαγεγραμμένη απάντηση. Μια ερώτηση, στην οποία ακόμη κι αν απαντήσουμε με σθένος “Εννοείται το τίποτα!”, πάντα θα ξέρουμε πως υπήρχαν φορές που προσκυνήσαμε το “λίγο”, που αντέξαμε το “ελάχιστο” και που ερωτευτήκαμε το “μηδαμινό”. Μαθήματα ζωής… αναπόφευκτα βιώματα, που μας ωριμάζουν, μας γεμίζουν εμπειρίες και δυναμώνουν τις άμυνές μας. Αυτές τις άμυνες που οικειοθελώς θα πετάξουμε όταν έρθει στο ζωή μας το “τα πάντα!”…

Της Κικής Γιοβανοπούλου