Βλέπεις κάποιους ανθρώπους τόσο ήρεμους και λογικούς που τους θαυμάζεις! Τους βλέπεις να αντέχουν πολλά και χωρίς να χάνουν την ψυχραιμία τους, να δίνουν ευκαιρίες στους γύρω τους και να προσπαθούν ξανά και ξανά να διορθώσουν καταστάσεις και να κατευνάσουν πνεύματα, όσο τεταμένα κι αν είναι. Είναι εκείνοι που το μυαλό τους δουλεύει πιο γρήγορα απ’ τα χείλη τους. Είναι οι υπομονετικοί άνθρωποι.

Δεν βιάζονται να κρίνουν. Δεν βιάζονται να απαντήσουν. Δεν βιάζονται να θυμώσουν. Υπομένουν, με την ελπίδα ο απέναντι να αντιληφθεί τι λέει και τι κάνει. Επιλέγουν τη σιωπή, όχι από φόβο, αλλά συνειδητά. Μπορεί να νιώσουν ότι ο άλλος προσπαθεί να τους μειώσει, να τους προσβάλει, να τους φέρει σε δύσκολη θέση κι ένα χαμόγελο να είναι η μόνη τους απάντηση. Δεν φοβούνται την αναμέτρηση. Όχι. Προσπαθούν όμως να επικεντρωθούν στην καλή πλευρά του άλλου. Σ’ αυτήν ελπίζουν και περιμένουν πως δίνοντάς του λίγο χρόνο, θα τη βγάλει στην επιφάνεια. Πιστεύουν στις κακές στιγμές, τις αντιλαμβάνονται και τις συγχωρούν, πολλάκις περισσότερες φορές απ’ όσες θα έπρεπε…

Κακώς αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνται από κάποιους “εύκολοι στόχοι”. Το ότι η αρετή της υπομονής, είναι μέσα τους πιο ανεπτυγμένη απ’ ότι σε κάποιους άλλους, δεν σημαίνει πως δεν έχουν όρια. Δοκιμάζοντας τα όριά τους συνεχώς, κάποια στιγμή θα φτάσεις στη δική τους κόκκινη γραμμή και πίστεψέ με, μετά απ’ αυτή, δεν θα σου αρέσει καθόλου η θέα.

Η έκφραση του θυμού, το ξέσπασμα, δεν είναι στη “φύση” ενός υπομονετικού ανθρώπου. Ίσως σου φαίνεται αδύνατον, αυτός ο άνθρωπος, ο τόσο πράος και χαμηλών τόνων, να θυμώσει, να νευριάσει, να οργιστεί. Όπως όλοι όμως, κάποια στιγμή θα κουραστεί να δέχεται και να ανέχεται, με ασπίδα τη σιωπή και το χαμόγελό του. Κάποια στιγμή θα κουραστεί κι αν κουραστεί, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις ένα πρόσωπο, που δεν φανταζόσουν καν ότι θα μπορούσε να υπάρξει.