Πριν 5 χρόνια έκλεισες τα 30 και αποφάσισες ότι είναι “επιτέλους” στιγμή να φύγεις από το σπίτι της μαμάς και του μπαμπά! Στο ζητάει άλλωστε και η κοπέλα σου, εμμέσως πλην σαφώς εδώ και ένα χρόνο περίπου. Νοικιάσατε  σπίτι, αγοράσατε έπιπλα και συγκατοικήσατε. Στην αρχή ναι, ήταν λίγο δύσκολα μέχρι να βρείτε τους ρυθμούς σας, αλλά όταν υπάρχει αγάπη και καλή διάθεση όλα λύνονται.

Τον τελευταίο χρόνο τα πράγματα μεταξύ σας δεν ήταν και πολύ καλά. Ένας γάμος που ποτέ δεν έγινε, ένα παιδί που ποτέ δεν ήρθε, σας έφαγε η ρουτίνα της καθημερινότητας και η ατμόσφαιρα στο σπίτι είχε ήδη γίνει βαριά και ασήκωτη. Ώσπου πήρατε την απόφαση του χωρισμού. Το σπίτι ξενοικιάστηκε, τα έπιπλα μοιράστηκαν και ο καθένας πήρε τον δικό του δρόμο.

Ο δικός σου δρόμος όμως ήταν μονόδρομος. Τι κι αν έκλεισες τα 35, με τον χαμηλό μισθό, και την υποχρέωση του δανείου για το αμάξι που αγόρασες  η ενοικίαση –έστω και μικρότερου  σπιτιού- είναι απαγορευτική. Η ιδέα της συγκατοίκησης με κάποιον φίλο επίσης έπεσε στο κενό αφού οι περισσότεροι είναι ήδη παντρεμένοι ή συζούν με τις κοπέλες τους. Μοναδική επιλογή η επιστροφή στο πατρικό.

Ναι ξέρω δεν θα είναι εύκολα, είχες μάθει να γυρνάς ότι ώρα θέλεις, να κάνεις ότι θέλεις όπως το θέλεις μέσα στο σπίτι σου, τώρα με τους γονείς θα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Η μαμά σου, όσο χρονών και αν είσαι πάντα θα ανησυχεί για την ώρα που γυρνάς, πάντα θα ανησυχεί για το τι θα φας, τι θα πιεις, τι ώρα θα κοιμηθείς, ποιον θα καλέσεις στο σπίτι κτλ. Το φαγητό της μαμάς από την άλλη σίγουρα είναι δελεαστικό και η οικονομία που θα κάνεις επίσης! Μήπως όμως αντί να προχωράς μπροστά έτσι κάνεις δέκα βήματα πίσω; Μήπως έτσι χάνεις την ανεξαρτησία σου;

Πριν κάνεις το βήμα αυτό ξεκαθάρισε τη θέση σου, ενημέρωσε τους γονείς σου και θύμησέ τους πώς δεν είσαι πια ο ίδιος. Ότι χρειάζεσαι τον χρόνο σου, την ελευθερία σου και βοήθησέ τους να καταλάβουν ότι και για σένα δεν ήταν εύκολη απόφαση. Εξάλλου δεν είναι ούτε ντροπή ούτε κάτι κακό. Είναι μια προσωρινή λύση ανάγκης. 

  Της Χρύσας Αβραμίδου