Με τον άντρα μου και τις δυο κόρες μας ζούμε σ’ ένα δυάρι που μας παραχώρησε η πεθερά μου. Εργάζομαι ως γραμματέας σε μια επιχείρηση κι ο άντρας μου είναι δημοτικός υπάλληλος. Είμαστε κι οι δυο χαμηλόμισθοι και με δυο παιδιά που πηγαίνουν στο δημοτικό, τα φέρνουμε δύσκολα βόλτα όπως και οι περισσότεροι φυσικά.

Έχασα τον πατέρα μου πριν 6 χρόνια και παρόλο που το σπίτι μου δεν είναι πολύ κοντά στο σπίτι της μητέρας μου, όλα αυτά τα χρόνια την βοηθάω όσο μπορώ. Με τις δουλειές του σπιτιού, με τα ψώνια… ότι μπορώ. Είναι κι αυτό το πρόβλημα με τα πόδια της που είχε από χρόνια και την εμποδίζει να κάνει αρκετά πράγματα.

Με τα χρόνια, το πρόβλημα στα πόδια της επιδεινώθηκε και με το εγκεφαλικό που έπαθε πρόσφατα, καθηλώθηκε στο κρεβάτι. Πλέον δεν έχει καμιά επικοινωνία με το περιβάλλον. Ο αδερφός μου κι εγώ, μείναμε στο πλάι της, μιας κι οι γιατροί συνέστησαν 24ωρη παρακολούθηση, έχουμε όμως ήδη κι οι δυο κουραστεί. Είμαστε εργαζόμενοι κι έχουμε κι οι δυο μικρά παιδιά. Πόση άδεια να πάρω ακόμη απ’ τη δουλειά μου και πόσες μέρες να λείπει ο αδερφός μου απ’ την επιχείρησή του; Η κούραση και το άγχος μας για την υγεία της μαμάς αλλά για τα πράγματα που αφήνουμε πίσω λόγω της κατάστασης, μας έχει οδηγήσει σε αρκετούς καβγάδες. Παρόλα αυτά προσπαθούμε να αποφασίσουμε από κοινού για το τι θα γίνει από εδώ και πέρα, αλλά ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε μια λύση.

Ο αδερφός μου, είπε να πάρω τη μαμά στο σπίτι και να προσλάβουμε μια γυναίκα για τις ώρες που δουλεύω. Λες και δεν ξέρει πόσο μικρό είναι το σπίτι μου! Δύο κρεβατοκάμαρες έχει όλες κι όλες! Που να τη βάλω; Η μαμά χρειάζεται έναν δικό της χώρο. Ας την πάρει εκείνος στο σπίτι του που έχει τρία δωμάτια! Ας πάνε τα παιδιά του στο ένα κι ας μείνει στο άλλο η μαμά. Να προσλάβουμε μια γυναίκα για τις ώρες που λείπουν στη δουλειά και φυσικά θα βοηθάω κι εγώ όσο μπορώ. Αυτή είναι η καλύτερη λύση!

Από την Κική Γιοβανοπούλου