Παρασκευή 5:10 μμ, έχω γυρίσει στο σπίτι από τη δουλειά, τρώω γρήγορα και προσπαθώ να συμμαζέψω το σπίτι. Ένα χάος! Από που να αρχίσω και που να τελειώσω! Εν τω μεταξύ δεν ξέρω αν είμαι μόνο εγώ ή αν το παθαίνετε κι εσείς, αλλά την Παρασκευή μου βγαίνει όλη η κούραση της εβδομάδας. Και εκεί που λέω ότι θα κάνω όλες μου τις δουλειές για να έχω ελεύθερο το Σαββατοκύριακο, τελικά δεν έχω το κουράγιο να κάνω τίποτα, το μόνο που θέλω είναι να πέσω στον καναπέ και να αράξω. Έτσι λοιπόν παίρνω την μεγάλη απόφαση να ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ! “Και αύριο μέρα είναι” λέω στον εαυτό μου. Εκεί λοιπόν που παλεύουν μέσα μου δύο φωνές, η μία της μάνας μου που μου λέει “Σήκω τεμπέλα να συμμαζέψεις!” και η άλλη της πεθεράς μου “Άστα κορίτσι μου και ξεκουράσου!” -καθότι τυχαίνει να έχω και αστέρι πεθερά- χτυπάει ξαφνικά το κουδούνι της πόρτας. Ανοίγω και βλέπω την Σούλα την γειτόνισσα. “Ήρθα” μου λέει “φτιάξε καφέ”! “Τι μας λες; Εγώ δεν μπορώ να σηκώσω τον κώλο μου και εσύ μου ζητάς καφέ;” σκέφτομαι. Ψάχνω στη στοίβα με τα άπλυτα να βρω το μπρίκι για κάνω καφέ και καθόμαστε στον καναπέ σε όποιο σημείο μπορέσαμε να βρούμε ελεύθερο αφού τα πεταμένα ρούχα είχαν κάνει κατάληψη.
Πέρα από το γεγονός πως ήρθε ακάλεστη και χωρίς καμία ειδοποίηση, πράγμα που με εκνευρίζει αφάνταστα, άρχισε και να μου λέει πόσο κουράστηκε σήμερα γιατί έκανε γενική και πως έπλυνε κουρτίνες, έβαλε πλυντήρια, ξαράχνιασε, καθάρισε τα κουφώματα και δώσ’ του να λέει με λεπτομέρειες για όλα αυτά που καθάρισε. Καλά είναι δυνατόν να μιλάς στο σπίτι του κρεμασμένου για σχοινί; Τι καταλαβαίνεις τώρα; Να κάθομαι εγώ να την ακούω δίπλα στα άπλυτα και να νιώθω άσχημα; Όχι, όχι, δεν πρόκειται! Μεγάλωσα πια για να ακούω όλες αυτές τις παστρικοθοδώρες να καυχιούνται. Ακούω όλη μέρα στη δουλειά τον καθένα να λέει το μακρύ του και το κοντό του, είμαι και ξινή από φυσικού μου, δεν θέλω και πολλά πολλά, οπότε την ξέκοψα γρήγορα. Έτσι έφυγε η Σούλα με τις “καλύτερες” εντυπώσεις για την νοικοκυροσύνη μου, την φιλοξενία μου και προπαντός την κοινωνικότητα μου. Φαντάσου τι θα λέει….αν ξανάρθει! 😛
από Σοφία