Τα ξωτικά του Άγιου Βασίλη όλο το χρόνο δουλεύουν ακατάπαυστα για να φτιάξουν τα δώρα για όλα τα παιδάκια του κόσμου! Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, τα φορτώνουν στο έλκηθρο του Άγιου Βασίλη, ο οποίος συντροφιά με τους ιπτάμενους ταράνδούς του ξεκινάει για το μεγάλο ταξίδι! Με το μαγικό έλκηθρό του, ο Άγιος Βασίλης πετάει στον ουρανό και τρυπώνει σ’ όλα τα σπίτια του κόσμου, όπου υπάρχουν παιδάκια, για να αφήσει τα δώρα τους κάτω απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντρο! Τρώει τα κουλουράκια και πίνει το γάλα που του έχουμε αφήσει και φεύγει για το επόμενο σπίτι… “Μα πως προλαβαίνει σ’ ένα βράδυ να πάει σε τόσα σπίτια;”, “Πως ξέρει αν ήμουν καλό παιδί όλο το χρόνο;”, “Πως μπαίνει στο σπίτι μας αφού δεν έχουμε τζάκι;”… αυτές είναι κάποιες απ’ τις απορίες που προηγούνται του… “Μαμά, υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;”.

Τα παιδιά μέχρι περίπου την ηλικία των 6, δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν την φαντασία απ’ την πραγματικότητα. Έχουν ανάγκη το παραμύθι και τη μαγεία που το συντροφεύει. Μεγαλώνοντας, η κριτική τους σκέψη αναπτύσσεται και έτσι γεννιούνται οι απορίες και οι αμφισβητήσεις για όσα δεν έχουν τόσο λογική βάση. Εκεί, γύρω στα 8 ή 9, αρχίζουν τα παιδιά να αναπτύσσουν έναν πιο λογικό τρόπο σκέψης. Σ’ αυτή την ηλικία θ’ αρχίσουν να κάνουν ερωτήσεις γύρω απ’ το θέμα, σε μια προσπάθεια να οδηγηθούν σιγά σιγά στην μεγάλη αποκάλυψη ότι… “Ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει!”.

Η εύλογη απορία του κάθε γονιού είναι “Πρέπει να του το πω;”. Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, εξαρτάται κατά κύριο λόγο απ’ το πόσο έτοιμο είναι το παιδί να ακούσει την πεζή αλήθεια. Αν δεν είναι, αποκαλύπτωντάς του την αλήθεια, του “κλέβουμε” βίαια όλη τη μαγεία που υπάρχει στο κεφαλάκι του! Η όλη διαδικασία που ξεκινάει με την αμφισβήτηση κάποιων γεγονότων, μέχρι το λογικό συμπέρασμα πως ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, είναι μια φυσιολογική διαδικασία που έρχεται σταδιακά και δεν δημιουργεί κάποιο πρόβλημα στην ψυχοσύνθεση των παιδιών. Μέσω της όμορφης αυτής ιστορίας, τα παιδιά μας αναπτύσσουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους, στοιχεία απαραίτητα για μια υγιή ανάπτυξη. Μέσω αυτής της ιστορίας, τα παιδιά μας διδάσκονται πως μπορούν να πιστεύουν σε κάτι, ακόμη κι αν δεν είναι απτό ή ορατό. Διδάσκονται πως μπορούν να πιστεύουν στην δύναμη της αγάπης και της ελπίδας, αυτά εξάλλου δεν είναι και τα κεντρικά νοήματα, όχι μόνο των γιορτών, αλλά ολόκληρης της ζωής μας;

Μια ωραία ιδέα ίσως ήταν να αφήσουμε τα παιδιά να γεμίζουν την καρδιά και το μυαλό τους με την μαγεία του Άγιου Βασίλη, μέχρι τα ίδια να είναι έτοιμα να δεχτούν την πραγματικότητα. Όταν φτάσει η στιγμή που ξέρουν πια ότι δεν είναι αλήθεια, μπορούμε να τους μιλήσουμε για την πραγματική ιστορία του Άγιου Βασίλη ή την ιστορία του Αγίου Νικολάου που μοίραζε δώρα στα ορφανά παιδάκια! Μπορούμε να τους μιλήσουμε για όσα αυτοί οι άγιοι αντιπροσωπεύουν, την προσφορά, την φροντίδα, την ανιδιοτέλεια και τη γενναιοδωρία!

Θα έρθει η στιγμή που τα παιδιά θα προσγειωθούν στην ωμή πραγματικότητα, γιατί λοιπόν να μην διατηρήσουμε τη μαγεία και τα πολύχρωμα λαμπάκια μέσα τους, για όσο περισσότερο μπορούμε;

Της Κικής Γιοβανοπούλου