Έχεις φάει σφαλιάρες ζωής; Και δεν μιλάω για σφαλιάρες τύπου “Ζήτησα απ’ την κομμώτρια το ξανθό της Μενεγάκη και μου έκανε της Καραβάτου!”, μιλάω για πραγματικές σφαλιάρες ζωής! Αυτές που το φλαααάπ ακούστηκε μέχρι τον πέρα μαχαλά! Αυτές τις αληθινές, τις αντικειμενικές σφαλιάρες που δεν χρειάζεσαι σάλτσα για να θεωρηθούν rough. Αν έφαγες τέτοιες σφαλιάρες ξέρεις ακριβώς τι εννοώ…

Ξέρεις πως μετά νιώθεις πως έχασες τον κόσμο, πως το επόμενο βήμα μοιάζει άθλος, πως η συνέχεια δείχνει βουνό! Και πέφτεις κάτω και γονατίζεις και σπαράζεις και αρνείσαι και νιώθεις πως η μόνη επιλογή σου είναι να παραδοθείς. Την ύστατη στιγμή δεν το κάνεις όμως. Και σηκώνεσαι και προσπαθείς να ηρεμήσεις και να σταματήσει το βουητό στ’ αυτιά σου απ’ το χτύπημα και να βάλεις αρχικά το κεφάλι σου στη σωστή θέση (γιατί δεν γύρισε απλά 360 μοίρες, αλλά 360 φορές γύρω γύρω σαν το κοριτσάκι του εξορκιστή) και μετά το μυαλό σου σε σειρά. Και τα καταφέρνεις και προχωράς και λες “αντέχω ακόμα” και “η ζωή πια μου χρωστάει!” και “τι άλλο να μου συμβεί;” και “δεν πέφτει ο κεραυνός στο ίδιο σημείο δυο φορές!” κι άλλα τέτοια αισιόδοξα. Και πάει το χειλάκι να σκάσει δειλά δειλά ένα χαμόγελο και… φλαααάπ δεύτερη σφαλιάρα! Και πριν προλάβεις να ξεστομίσεις σαν άλλος Σπύρος απ’ τους Απαράδεκτους “τι έγινε ρε παιδιά;”, φλαααάπ άλλη μια, έτσι για να ισιώσεις! Και κάπως έτσι παίρνει σάρκα και οστά μπροστά σου το “ενός κακού μύρια έπονται” των αρχαίων ημών.

Κι εκεί μέσα σε ωκεανούς δάκρυα μπλεγμένα με ιδρώτα, εκεί μέσα σε τόνους πίεσης και αμέτρητα καντάρια πόνου, θα κοιτάξεις γύρω σου και θα δεις κλειστές πόρτες. Και θα δεις γυρισμένες πλάτες. Και θ’ ακούσεις “Δεν σε φοβάμαι εσένα, αντέχεις!” και “Κλαίνε ωρέ τα παλικάρια;” από στόματα που στην πραγματικότητα αδιαφορούν για σένα. Και θα ακούσεις την απέναντι να πέφτει να πεθάνει για το ξανθό της Καραβάτου και τη διπλανή της να εφευρίσκει ανύπαρκτα προβλήματα για να τραβήξει τα βλέμματα και θα θες να σηκωθείς και ν’ αρχίσεις τις μπούφλες ή να ζωστείς μ’ εκρηκτικά και να εισβάλλεις στα μικρά μυαλά τους, ανατινάσοντας τα σχεδόν ανύπαρκτα, μισοπεθαμένα εγκεφαλικά τους κύτταρα. Ακούγονται σκληρά αυτά ε; Μα πως αλλιώς θα μπορούσες να σκέφτεσαι μετά από τόσες σφαλιάρες; Μόνο σκληραίνοντας το κέλυφος σου θα μπορούσες ν’ αντέξεις τα χτυπήματα (το εσωτερικό σου είναι άλλη ιστορία).

Δυστυχώς με το “ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”, τελειώνουν πάντα μόνο τα παραμύθια. Η ζωή είναι λίγο πιο (sorry guys!) πουτ@ν@! Κατά κανόνα αν αρχίσουν οι σφαλιάρες δύσκολα σταματούν. Με λίγη πίστη / τύχη / προσπάθεια μπορεί να την “παραμυθοποιήσεις” και να σκάσει μύτη κανένας πρίγκιπας (όχι απαραίτητα με τη μορφή άντρα) και να καθαρίσει για πάρτη σου. Επειδή όμως δεν θα μπορούσαμε όλοι να είμαστε Ραπουνζέλ, μάλλον δεν θα πρέπει να περάσουμε το υπόλοιπο του βίου μας περιμένοντας την σωτηρία στο παράθυρο του πύργου. Μάλλον θα πρέπει να μαζέψουμε το πλούσιο μαλλί σε πρόχειρο κότσο και να σηκώσουμε μανίκια. Ακόμη κι αν οι σφαλιάρες δεν σταματήσουν ποτέ, ας φροντίσουμε να μάθουμε λίγη αυτοάμυνα, λίγες πρώτες βοήθειες και λίγες επιθετικές λαβές. Γιατί ακόμη κι αν η ζωή αποφάσισε να μας πάει γ@μιόντ@ς, είναι καλύτερα το τέλος να μας βρει λαβωμένους αλλά μάχιμους!

Σκέψεις ενός κουρασμένου μυαλού το βράδυ κάποιας Τετάρτης…

Της Κικής Γιοβανοπούλου