Η Καίτη είναι όμορφη… ψηλή, πληθωρική, με μακριά ξανθά μαλλιά και μεγάλα καστανά αμυγδαλωτά μάτια. Δουλεύει σε μια εταιρία ως γραμματέας, τα τελευταία 6 χρόνια. Εκεί ήταν που γνώρισε τον Χρήστο. Όμορφος, ψηλός, αρρενωπός, με ύφος Δον Ζουάν και πολλά υποσχόμενο βλέμμα. Ο Χρήστος, ως συνεργάτης του αφεντικού της, ερχόταν συχνά πυκνά στο γραφείο. Μοίραζε χαμόγελα, κοπλιμέντα και έντονα βλέμματα σε όλες. Έτσι, φλέρταρε και την Καίτη… έντονα και επίμονα και κάπως έτσι ήρθαν πιο κοντά. Εκείνη δεν άργησε να την πατήσει μαζί του… για εκείνον, οι φήμες έλεγαν ότι δεν είχε αφήσει θηλυκή γάτα στην εταιρία…
Υπήρχε πάθος μεταξύ τους… έντονο πάθος… η Καίτη έμοιαζε μαγεμένη μαζί του, εκείνος παρίστανε τον σκληρό. Πέρασαν αξημέρωτα βράδια μαζί… εκείνη κάθε φορά έμενε ξέπνοη στο κρεβάτι, την ώρα που εκείνος κούμπωνε το πουκάμισό του. “Δεν μπορείς να μείνεις εδώ απόψε;” του έλεγε συχνά… “Μήπως να μετακομίσω και σπίτι σου;” της απαντούσε υποτιμητικά. Το ίδιο ύφος υπήρχε σε όλες τους τις κουβέντες… εκείνη να τον κοιτάει στα μάτια με ύφος ερωτευμένης αγελάδας κι εκείνος με ύφος μεγάλου εραστή να την απαξιώνει. Ν’ απαξιώνει αυτό που ζούσαν, αυτά που ένιωθε… ν’ απαξιώνει το ενδιαφέρον της… “Δεν έχουμε σχέση Καίτη! Απλά βρισκόμαστε όποτε μπορούμε!” να της λέει κι εκείνη να φαρμακώνεται. Κι ο Χρήστος συνέχιζε να περιφέρεται στο γραφείο με βλέμμα μεγάλου εραστή. Κι εκείνη ζήλευε, έλιωνε, αλλά δεν έλεγε κάτι… “Δεν έχουμε σχέση!” σκεφτόταν… “Τι να του πω;”.
Κάπως έτσι πέρασαν 2 μήνες… Η Εύα, έπεσε απ’ τα σύννεφα όταν έμαθε πως η όμορφη και έξυπνη φίλη της, ανεχόταν μια τέτοια συμπεριφορά από άντρα. Η Καίτη ήταν δυναμική, ανεξάρτητη… είχε έντονη προσωπικότητα.. πως γίνεται να δεχόταν να της φέρονται κατ’ αυτό τον τρόπο; “Αξίζεις πολλά περισσότερα!” της έλεγε συνέχεια. Η Καίτη δεν έδειχνε να καταλαβαίνει. Έλεγε στην Εύα πως δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που νιώθει, πως δεν είναι εύκολο να το αφήσει στην άκρη, πως δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή της χωρίς εκείνον… “Μπούρδες! Υποτιμάς τον εαυτό σου!” να της φωνάζει η Εύα, η Καίτη όμως…
Ένα μήνα αργότερα, μετά από μια ακόμη συνάντησή τους και την ώρα που ο Χρήστος έβαζε το σακάκι του, της είπε “Αυτή ήταν η τελευταία φορά που βρισκόμαστε”. Η Καίτη πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι, φώναζε, έκλαιγε, ρωτούσε… ο Χρήστος ανένδοτος να της πει κάτι παραπάνω “Δεν σου χρωστάω καμία εξήγηση. Απλά βαρέθηκα!” της είπε κι έκλεισε την πόρτα πίσω του.
Για καιρό του τηλεφωνούσε και της το έκλεινε, τον παρακαλούσε όποτε ερχόταν στην εταιρία… Μέχρι κάτω απ’ το σπίτι του είχε πάει ένα βράδυ κι έμεινε στ’ αμάξι μέχρι το πρωί αλλά δεν εμφανίστηκε… Της πήρε πολύ καιρό να συνέλθει. Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε… Η Καίτη άλλαξε δουλειά και δεν τον ξαναείδε ποτέ, απ’ ότι μαθαίνει όμως ακόμη, συνεχίζει ακριβώς το ίδιο βιολί! Σήμερα η Καίτη νιώθει καλά και δυνατή και αν ακούσει παρόμοια ιστορία από κάποια, σφίγγει τα χείλη της και λέει με θυμό “Μην ανέχεσαι να σου φέρεται έτσι! Αξίζεις πολλά περισσότερα!”…
Της Κικής Γιοβανοπούλου