Θυμάμαι μικρή, όταν ένα δοντάκι έπεφτε, το έπαιρνε ο μπαμπάς μου, το πετούσε στη σκεπή και μου έλεγε πως το δοντάκι που θα βγει θα ήταν… χρυσό! (Ο Θεός μας φύλαξε κι ο μπαμπάκας μου απλά με δούλευε, γιατί δεν θέλω να φανταστώ πως θα ήμουν σήμερα!). Η νέα γενιά γονιών, θες λόγω κρίσης, θες λόγω μόδας, έχει αφήσει τα χρυσά δοντάκια στην άκρη κι έχει πιάσει τις… νεράιδες!

“Όταν ένα δοντάκι πέφτει, το βάζουμε κάτω απ’ το μαξιλαράκι σου και σε λίγες μέρες στον ύπνο σου, θα σε επισκεφτεί η νεράιδα των δοντιών! Μια μικρή καλή νεράιδα, που θα πάρει το δοντάκι σου, θα το βάλει στο μαγικό τσαντάκι της και φεύγοντας θα σου αφήσει ένα μικρό δωράκι στη θέση του!”. Αυτή ήταν η μικρή ιστοριούλα που είπα στην κόρη μου όταν είδαμε το πρώτο της δοντάκι να κουνιέται. (Με τα χρόνια βέβαια, η μικρή αυτή ιστοριούλα εξελίχθηκε σε… σίριαλ, μιας κι άρχισε να μου μιλάει για τον πλανήτη των δοντιών που η νεράιδα πηγαίνει τα μικρά δοντάκια κι εκεί τα δόντια παίζουν αμέριμνα και κατάλευκα στο παχύ χορτάρι με τους φίλους τους… που τη βρήκε τόση φαντασία, μια σταλιά παιδί;;; ). Έκτοτε, κάθε φορά που βλέπουμε ένα δοντάκι να κουνιέται, περιμένουμε με ανυπομονησία να πέσει, ώστε να μας επισκεφτεί η μικρή νεράιδα με τον… μποναμά της!

Το να χάσει ένα παιδάκι το δοντάκι του μπορεί να το στεναχωρήσει (βέβαια η δική μου κόρη θέλει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να πέσουν τα δοντάκια της γιατί επιμένει σθεναρά πως δεν γίνεται οι συμμαθητές της να μην έχουν δόντια κι αυτή να έχει!!!). Το να βρούμε λοιπόν, έναν τρόπο να το κάνουμε να νιώσει όμορφα μ’ αυτή την αλλαγή, είναι πολύ σημαντικό! Κάποια στιγμή, προφανώς και θα καταλάβουν πως σ’ αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχουν μαγικές νεράιδες, αλλά καλό θα είναι να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε αυτή τη μαγεία στο μυαλουδάκι τους, για όσο γίνεται… 

Της Κικής Γιοβανοπούλου