Καταρχάς να ξεκινήσω λέγοντας πως όλοι θα θέλαμε να είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι. Σαφώς καλύτεροι μισθοί, σταθερό ωράριο χωρίς υπερωρίες, άδειες, αργίες, συγκεκριμένο αντικείμενο… Για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι κι αντικειμενικοί βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις ειδικότητες. Το να είσαι γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο ας πούμε, παίζει να είναι κι απ’ τα δυσκολότερα επαγγέλματα! Όλοι απαιτούν, εσύ δουλεύεις αδιανόητα ωράρια, η αμοιβή είναι τουλάχιστον εξευτελιστική και οι συνθήκες εργασίας καθώς και τα εργαλεία της δουλειάς σου τραγικά! Και φυσικά είναι και θέμα ανθρώπου! Ξεκαθαρίζω λοιπόν πως δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι.
Είναι γενικώς παραδεκτό όμως, πως ένα μεγάλο ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων, χαρακτηρίζονται από έναν απίστευτο “ωχαδερφισμό”! Θες η ασφάλεια της μονιμότητας, θες η βαρεμάρα τόσα χρόνια το ίδιο πράγμα… δεν είναι λίγες οι φορές που μια επίσκεψη σ’ ένα δημόσιο φορέα μπορεί να σου κάνει τα νεύρα κρόσια!
Ήμουν για χρόνια πολύ συχνός επισκέπτης της εφορίας. Διάφορων εφοριών. Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως υπάρχουν τμήματα που δούλευαν καλύτερα κι από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Επίσης, μπορώ να σου πω πως υπήρχαν τμήματα που οι υπάλληλοι μόνο με μεξικάνικα καπέλα δεν σκέπαζαν τη μούρη τους για την πρωινή τους σιέστα.
Τμήμα θεώρησης συγκεκριμένης εφορίας ας πούμε, αναρτούσε ένα λευκό χαρτί έξω απ’ την πόρτα κι όποιες εταιρίες προλάβαιναν να γράψουν την επωνυμία τους είχε καλώς. Όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε, γιατί το χαρτάκι αυτό, το αργότερο στις 8:15 το έπαιρναν οι υπάλληλοι, δηλώνοντας πως δεν θα εξυπηρετήσουν κανέναν άλλο! Στο χαρτί μπορεί να έγραφε 10 εταιρίες, οι 4 (!!!) υπάλληλοι του συγκεκριμένου τμήματος όμως δεν θα εξυπηρετούσαν ούτε έναν παραπάνω! Δεν γούσταραν βρε αδερφέ! Σε απλά ελληνικά αν δεν στηνόσουν έξω απ’ την πόρτα της (κλειστής) εφορίας μέχρι τις 7:30 το αργότερο, δεν είχε θεώρηση εκείνη τη μέρα!
Τμήμα θεώρησης άλλης εφορίας… 4 γραφεία στο τμήμα, όπου ΠΟΤΕ δεν ήταν και τα 4 γεμάτα. Το γιατί ΠΑΝΤΑ έλειπε 1 υπάλληλος δεν το εξιχνίασα ποτέ! Ίσως έπαιρναν διαδοχικές άδειες γιατί τους έπεφτε βαρύ το 5ήμερο! Έξω απ’ το συγκεκριμένο τμήμα, παίζαμε όλοι στοίχημα! Όποιον εξυπηρετούσε ο Αλέκος (καλή του ώρα) θα κατάφερνε να τελειώσει τη δουλειά του εκείνη τη μέρα. Όποιος (άτυχος) έπεφτε σε άλλο υπάλληλο, δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει έχοντας θεωρήσει. Κάτι θα έβρισκαν να σου λείπει από δικαιολογητικά, θα είχε περάσει η ώρα και δεν θα προλάβαινες, θα είχε κολλήσει ο υπολογιστής τους… Ο Αλέκος λοιπόν, θεωρούνταν ο πιο γρήγορος της Ευρώπης (κάτι σαν την Express Service) και μόνο ναό δεν είχαμε στήσει έξω απ’ το τμήμα για να προσευχόμαστε να μας εξυπηρετήσει εκείνος. Κάποια στιγμή ο Αλέκος χάθηκε… κάτι σαν όνειρο… και δεν μάθαμε ποτέ που πήγε. Μια σκέψη πέρασε απ’ το μυαλό μας, πως ίσως τον μετέθεσαν στο κυλικείο της εφορίας, όπου ήταν και το μοναδικό μέρος που η ταχύτητα ήταν υποχρεωτική στη συγκεκριμένη δημόσια υπηρεσία!
Η “αγαπημένη” μου υπάλληλος βέβαια, ήταν μια “γλυκύτατη” κυρία στο ΙΚΑ! Ύφος άγριο και ξινό, εκτελούσε και χρέη ανεμιστήρα στο τμήμα της, μιας κι όποτε κι αν την έβλεπες, μόνιμα ξεφυσούσε. Σε κοιτούσε πάντα με στυλάκι “Δεν βλέπεις ότι πνίγομαι κι ήρθες κι εσύ εδώ να μου τα πρήξεις ποταπέ;” και δύσκολα θα σ΄εξυπηρετούσε απ’ την πρώτη φορά. Αγενέστατη, πάντα έλεγε ότι κάτι λείπει απ’ τα χαρτιά σου κι ας ήταν η ίδια που σου είχε δώσει τη λίστα μ’ αυτά που χρειάζονται, την προηγούμενη κιόλας μέρα. Στα πετούσε στο γραφείο με νεύρα και φώναζε “Ο επόμενος!!!” αγνοώντας και την ύπαρξή σου την ίδια! Το χειρότερο όλων, ήταν αυτό το ύφος “Εγώ σκοτώνομαι στη δουλειά κι ήρθατε εδώ εσείς να πιείτε τον καφέ σας και να μη μ’ αφήνετε να δουλέψω!”, θαρρείς κι όλοι εμείς πηγαίναμε στο τμήμα οικοδομικών επιχειρήσεων γιατί δεν είχαμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε!
Πιθανότατα όλα αυτά να έχουν αλλάξει πια, στην εποχή που οι περισσότερες συναλλαγές με το δημόσιο γίνονται ηλεκτρονικά και που ακόμη κι οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν νιώσει την καρέκλα τους να τρίζει κατά περίπτωση. Πιθανότατα να μην προσπαθεί ο κάθε υπάλληλος να σε “ξεφορτωθεί” λέγοντας πως δεν είναι δική του αρμοδιότητα ή πως χρειάζεσαι ακόμη μια φωτοτυπία από ένα δικαιολογητικό που δεν έχεις φέρει (και που θα μπορούσε να στο εκδώσει ο ίδιος!!!). Πιθανότατα να μην σε στέλνουν από όροφο σε όροφο για να μαζέψεις χαρτιά που θα μπορούσε να στα δώσει ο ίδιος υπάλληλος με το πάτημα ενός κουμπιού. Πάντως εγώ χρειάστηκε πολύ πρόσφατα να πάρω άδεια απ’ τη δουλειά μου για να πάω στο ΙΚΑ, τα ένσημα του ΙΚΑ! Ευλόγησον!
Της Κικής Γιοβανοπούλου