Τα κατάφερες… Ξεκίνησες σιγά σιγά … δοκιμαστικά… να δεις πόσο αντέχω… κι ύστερα συνέχισες πιο δυνατά… πιο βίαια… Το ένα χτύπημα διαδέχτηκε το άλλο… Μέχρι που το πέτυχες… Έπεσα….

Και τότε γέλασες… ” αποστολή εξετελέστη” σκέφτηκες και ψήλωσες δέκα πόντους απο περηφάνια! Ήταν το καύχημά σου πως εσύ κατάφερες να νικήσεις εμένα!

Ήμουν πια κάτω πεσμένη κι όμως συνέχιζα να νιώθω τα δικά σου χτυπήματα… Μέχρι πότε θα συνέχιζες; αφού το ήξερες πως τα ‘χεις καταφέρει… Ήξερες πως μ’ έχεις νικήσει…

”Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό ” ρήση του Νίτσε, τραγούδι του Πορτοκάλογλου… Και το ψιθύρισα… και το τραγούδησα… και τα δυο… έτσι για σιγουριά… Κι αργά αργά σηκώθηκα… Δεν σε κυνήγησα… Σε πλησίασα και στάθηκα μπροστά σου… Σε κοίταξα στα μάτια… ”Και τώρα; που θα κρυφτείς τώρα; ”

Της Κικής Γιοβανοπούλου