Ήσουν κάπου 25 όταν τον γνώρισες κι εκείνος λίγο μετά τα 30. Ώριμοι και οι 2, με τις εμπειρίες σας, χωρίς απωθημένα. Σε γοήτευσε, τον γοήτευσες, ήρθατε κοντά. 2 χρόνια μετά αποφασίσατε να μείνετε μαζί. Ήθελες οικογένεια. Κι εκείνος. Έτσι σου είπε…
Σήμερα, 14 χρόνια μετά, τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τότε. Δυο άτομα που μένουν μαζί. Ούτε ο γάμος ήρθε ποτέ, ούτε το παιδί. Όχι ότι υπάρχει κάποιο θέμα με την υγεία σας… όχι… αλλά το «λίγο αργότερα» που σου είχε πει 12 χρόνια πριν, όταν περάσατε το κατώφλι του κοινού σας σπιτιού, δεν ήρθε ποτέ. Η ρουτίνα της καθημερινότητας σας κατάπιε σαν αδηφάγο τέρας, σας απομάκρυνε, σας έκανε συγκάτοικους.
Δεν είσαι ερωτευμένη πια. Ούτε κι εκείνος. Τον αγαπάς ως άνθρωπο, αλλά έρχονται στιγμές που δεν τον αντέχεις! Τον κοιτάζεις να κάθεται επαναπαυμένος στον καναπέ βλέποντας ειδήσεις και θες να πας πάνω απ’ το κεφάλι του να ουρλιάξεις!
Κάθεσαι στο μπαλκόνι κι ανάβεις τσιγάρο. Νιώθεις εγκλωβισμένη. Νιώθεις πως δεν θες να είσαι άλλο μ’ αυτόν τον άνθρωπο, δεν σε γεμίζει πια. Αυτό το συναίσθημα σ’ ακολουθεί τα τελευταία… 9 χρόνια. Μια δεκαετία σχεδόν περιμένεις κάτι ν’ αλλάξει, κάτι που κι εσύ η ίδια επί της ουσίας δεν ξέρεις αν θέλεις πια. Έχετε πια χαθεί μεταξύ σας. «Αν είχα φύγει απ’ την αρχή…» σκέφτεσαι. Αν είχες φύγει τότε που είχες αρχίσει να νιώθεις έτσι, θα ήσουν μόλις 30 χρονών, θα είχες όλο τον καιρό μπροστά σου να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, να κάνεις ένα παιδάκι ίσως… τώρα; Πού να πας τώρα; Στο κατώφλι των 40, προλαβαίνεις άραγε; Πότε να γνωρίσεις κανέναν της προκοπής, πότε να το πάτε σοβαρά… Όχι δεν μπορείς να πετάξεις τόσα χρόνια στο σκουπιδοτενεκέ! Είστε σχεδόν 15 χρόνια μαζί! Άσε που θα πρέπει να απολογηθείς και στη μαμά σου, στο μπαμπά, στη θεία Δέσποινα… Όχι όχι δεν γίνεται να χωρίσεις τώρα! Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να βρεις έναν τρόπο να κάνετε ένα παιδί! Το λαχταράς τόσο! Τα λατρεύεις τα μωρά! Και με κείνον…; Τι σημασία έχει πια; «Έχασα τόσα χρόνια δίπλα του, δεν μπορώ να τ’ αφήσω να πάνε χαμένα. Τουλάχιστον να έκανα ένα μωράκι κι αυτός ας έκανε ότι θέλει μετά!». Είναι κι αυτή η καταραμένη συνήθεια! Τα ίδια ακριβώς κάθε μέρα! Θα σου λείψουν… ή μήπως όχι; Θα τα καταφέρεις μόνη; Ποιος θα πηγαίνει στην τράπεζα; Ποιος θα κουβαλάει τα ψώνια; Και το βράδυ; Θα φοβάσαι να κοιμηθείς μόνη…
Έχει νυχτώσει για τα καλά. Κοιτάς το ρολόι σου. Κοντεύει 3. Γυρνάς το βλέμμα σου στο σαλόνι, δεν είναι πια εκεί. «Μάλλον θα πήγε για ύπνο» σκέφτεσαι. «Ούτε καληνύχτα πια…» λες, κι ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα έρχεται στα χείλη σου. Ανάβεις ένα τσιγάρο ακόμη. Σε ένα μήνα κλείνεις τα 39. 8 χρόνια πριν, σου είχε τάξει διακοπές στην Κρήτη, το αγαπημένο σου νησί! «2 βδομάδες οι 2 μας» σου είχε πει και είχε φτερουγίσει λίγο η καρδιά σου. «Ίσως φτιάξουν τα πράγματα τελικά» σκέφτηκες. «Μας έφαγε η καθημερινότητα, αλλά ένα ταξίδι σίγουρα θα μας έφερνε πιο κοντά! Όλα θα πάνε καλά! Είμαι σίγουρη!» είχες μονολογήσει. 8 χρόνια μετά, το ταξίδι αυτό δεν έχει γίνει ακόμη πραγματικότητα. Τις λίγες μέρες της άδειάς σας, τις περνάτε στο χωριό της μάνας του. «Δεν πρέπει να βλέπω και τους γονείς μου;» σου λέει κάθε φορά που πακετάρεις μουτρωμένη τις βαλίτσες σας.
14 χρόνια… «14 χρόνια χαμένα» ψιθυρίζεις. «Έχασα 14. Γι’ αυτά τα 14, δεν μπορώ να χάσω άλλα 34! Δεν αξίζει! ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ!». Το τελευταίο σχεδόν το φωνάζεις! Αρπάζεις το κινητό σου, ανοίγεις wifi, «διακοπές στα Χανιά» πληκτρολογείς. Ημερομηνία άφιξης… αύριο. Ημερομηνία επιστροφής… ανοιχτή. Άτομα… 1…
Καλό ταξίδι Α…
Της Κικής Γιοβανοπούλου