Τα ‘φερε έτσι η ζωή, έκανες τις επιλογές σου, έκανε κάποιος άλλος αυτή την επιλογή για σένα… το αποτέλεσμα ένα, έμεινες μόνη. Μπορεί να ήσουν ανεξάρτητη και δυναμική από πριν, μπορεί να ήσουν και μια πριγκίπισσα με ροζ τουτού! Ότι κι αν ήσουν, μένοντας μόνη κι αφού πέρασες όλα τα «επιβαλλόμενα» στάδια (κλάμα, θρήνος, οδυρμός, αγκαλιά με το πλακάκι…) σήκωσες μανίκια κι άρπαξες τη ζωή απ’ τα μαλλιά! Και τις λάμπες σου άλλαξες και το αυτοκίνητο πήγες για σέρβις και στο τσακίρ κέφι σκότωσες και την κατσαρίδα με την παντόφλα!

Ναι… πέρασε καιρός, αλλά ήταν αλήθεια πια! Ήρθε η στιγμή που αισθάνθηκες ότι δεν χρειάζεσαι έναν άντρα δίπλα σου σώνει και καλά! Μπορείς πια να βιώνεις την καθημερινότητα, χωρίς την απαραίτητη αρωγή ενός άντρα για τα πρακτικά τουλάχιστον ζητήματα. Προς Θεού, δεν σκέφτηκες στιγμή πως οι άντρες είναι μόνο γι’ αυτά! Αλλά όπως και να ‘χει ένα «φτου σου κοπελάρα μου» το είπες στον καθρέφτη όταν κατάφερες να καρφώσεις τα καρφιά μόνη σου και να τον βάλεις στη θέση του!

Δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να ζουν μόνοι… ίσως οι συνθήκες κάποια στιγμή τους αναγκάζουν, αλλά στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, είναι ωραίο το «Το χάπι του σακχάρου το πήρες ή το ξέχασες πάλι;» και το «Την μέτρησες την πίεση σου;”. Το θέμα όμως είναι πόσο εύκολα μια γυναίκα που έχει μάθει πια μόνη, θα δεχτεί κάποιον στο πλευρό της;

Όταν έχεις μάθεις μόνη, δύσκολα θα συμβιβαστείς με ημίμετρα. Αν έχεις διανύσει χιλιόμετρα στη θέση του οδηγού, δύσκολα θα δεχτείς να γίνεις συνοδηγός. Αν ήσουν ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα για καιρό, δύσκολα θα δώσεις σ’ άλλον το πηδάλιο… Για να δεχτείς να βάλεις κάποιον δίπλα σου, θα πρέπει να σου αποδείξει πολλάκις ότι το αξίζει. Θα πρέπει να έχει το πακέτο όπως το έχεις εσύ στο μυαλό σου. Όταν έχεις μείνει μόνη κι έχεις υπάρξει «ο άντρας» θα πρέπει ο άλλος να σε πείσει ότι είναι πιο «άντρας» από σένα. Θα πει κάποιος… «Γιατί να μπω σε τέτοιο κόπο; Γυναίκες υπάρχουν πολλές”. Θα απαντήσω «Αν θεωρείς κόπο να διεκδικήσεις μια γυναίκα που πιστεύεις ότι αξίζει, άστο! Δεν θα σε δεχτεί εκείνη έτσι κι αλλιώς. Γυναίκες υπάρχουν πολλές ναι… πόσες όμως θα είσαι σίγουρος ότι σε θέλουν δίπλα τους, όχι γιατί πρακτικά σε χρειάζονται αλλά γιατί πραγματικά γουστάρουν;»

Όταν έχεις μάθει μόνη, δύσκολα νερώνεις το κρασί σου… Είθε όσες το αποφασίσουν τελικά να το κάνουν με νερό γάργαρο, διάφανο και καθαρό…

Της Κικής Γιοβανοπούλου